GRONINGEN – Het was een duidelijke spoiler, maar eigenlijk iedereen wist het ook al. Voorprogramma Kathryn Joseph kon na een prachtige eigen show haar enthousiasme voor een avond Mogwai amper bedwingen. Ze was zelf groot fan van de band met de “best fucking sound” die na haar het podium in De Oosterpoort in Groningen zou betreden. Deze verwachtingen werden gedeeld met het publiek. Een internationaal publiek, want in de zaal waren naast Nederlands de voertalen ook Duits en Engels. Sinds de oprichting van de formatie in 1995, hoewel al een aantal jaar daarvoor de twee oprichters elkaar leerden kennen, heeft Mogwai een geweldige reputatie en bijbehorende fanbase opgebouwd met hun instrumentele prog-rock. Het optreden in Groningen maakt deel uit van de Europese toer rondom het nieuwe album van Mogwai. De heren zijn daarmee nog lang niet klaar, maar veel rust is hun niet gegund, want amper thuis terug in Schotland kan de was weer in de koffer en gaat de reis eerst naar Oceanië en Azie en na no weer de kans om thuis even de benen omhoog te doen toert de band in Amerika.
Mogwai bestaat uit Stuart Braithwaite op gitaar en zang, Barry Burns op gitaar, piano, synthesizer en zang, Dominic Aitchison op bas en Martin Bulloch op drums en als extra versterking en regelmatige gast bij live optredens Alex Mackay op toetsen en gitaar. De oorsprong gaat dus terug naar de vorige eeuw toen Braithwate en Bulloch samen met en inmiddels vertrokken bandlid de band vormden. Als naam, tot er iets beters opduikt, wordt gekozen voor Mogwai. In 1997 verschijnt het debuutalbum ‘Mogwai Youth Team’ en in de jaren daarna wordt met grote regelmaat werk uitgebracht door de heren uit Glasgow. De reeks opvolgers begint met ‘Come On Die Young’ uit 1999 en in de nieuwe eeuw laat de band van zich horen met ‘Rock Action’ uit 2001 en ‘Happy Songs for Happy People’ uit 2003 waarbij in de loop der jaren de invloed van elektronica geleidelijk toenam. Belangrijke album in de loop der tijd waren het eerste zelf geproduceerde album ‘The Hawk Is Howling’ uit 2008 wat tevens de eerste plaat was met zang. Via een aantal andere platen waren de laatste uitgebrachte albums ‘Every Country’s Sun’ in 2017 en ‘As the Love Continues’ in 2021. Nieuw is het dit jaar verschenen ‘The Bad Fire’, wat alweer het elfde studio album is en dat centraal staat op deze wereldreis.
Tijdens het optreden in De Oosterpoort nam Mogwai ook het publiek mee op reis en wel van God naar Satan, want het openingsgambiet van de Schotten was ‘God Gets You Back’ en veel later werd afgesloten met ‘Mogwai Fears Satan’ als toegift. In de tussentijd waren al die hoge verwachtingen waar gemaakt. ‘God Gets You Back’ was lekker aanzwellende met voorzichtige zang in een uptempo begin waarna met steviger gitaarwerk het verder ging in ‘Hi Chaos’ in opbouw naar het eerste hoogtepunt deze avond met rustigere ‘Hunted by a Freak’. Mogwai schetst haar vergezichten soms met brute streken van de penseel om dan weer heel fijn en gevoelig daar weer invulling en details aan te geven. De band was nauwelijks met het publiek bezig. Een papiertje met daarop het verzoek om ‘New Paths to Helicon, Pt. 1’, dat pal naast de pedalen van Barry Burns lag, te spelen werd genegeerd, hoewel het nummer wel zeker op de setlist stond de voorgaande twee shows. De communicatie met het publiek was veelal slecht te verstaan, maar eigenlijk waren daar ook weinig mensen in geïnteresseerd. Muzikaal zat het zeer degelijk in elkaar. De concentratie was bij de band op de gezichten af te lezen. Via het prachtig met synths ingevulde ‘2 Rights Make 1 Wrong’ dat steeds meer tempo kreeg en ‘Pale Vegan Hip Pain’ dat traag meanderde was ‘Christmas Steps’ met een mooi gitaarsound en verrassende wendingen weer prachtig. Erg aansprekend was zeker ook ‘Ritchie Sacramento’ met zachte zang en een hoofdrol voor de ritme sectie in dit vlottere nummer dat werd gevolgd door het steeds prangendere synths nummer ‘Remurdered’ en het klein opgezette, maar mooi opgebouwde ‘Ithica 27ø9’. Het einde van het optreden was dan ‘Lion Rumpus’ met prima stevigheid en ‘Old Poisons’, waarbij de lichtshow met een hele installatie nog een keer zijn werk deed in dit verrassende slokakkoord. Een zwaai en weg waren ze, maar niet veel later stond Mogwai weer op de bühne van de Oosterpoort voor een toegift met het uptempo ‘Fanzine Made of Flesh’ en tot slot het prachtig schrijnende ‘Mogwai Fear Satan’ dat je nogmaals meenam in de wereld die de Schotten voor je schetsen. Een heel fijn concert dat de Mogwai fans gaf wat ze verwachten, maar ook een Oosterpoort medewerker liep opgetogen door de gang na afloop: “Wat was dat mooi.”