BORGER – Een singersongwriter in de traditie van Woody Guthrie, Bruce Springsteen, Bob Dylan en al die anderen die niet te bang zijn om op het podium hun mening kernachtig naar voren te brengen in een liedje. Op het podium van VanSlag in Borger klonken in het kader van Roots on the Road geen liefdesliedjes, geen verbroken relaties, maar krachtige protestsongs bij Mike June. De man uit North Carolina opende sterk met het vlotte ‘Death of New York’. Robuus maar prima gitaarspel en even krachtige en af en toe verbeten zang. Een uiterlijk als een jonge Springsteen en zeker ook gelijkenissen met diens performance. Hierna bracht hij het tempo naar beneden met ‘The Lucky One’. ‘Cottonfields’ was zo’n echt verbeten felle protestsong. Hij kondigde de liedje simpel aan. “Ik hoef maar één woord te zeggen om u te laten begrijpen wat voor boosheid in dit liedje zit. Trump’. Een statement. Voor de volgende twee liedjes op de setlist van June kreeg hij versterking op het podium van achtergrondzangeres Jess Klein. Het leverde twee schitterende liedjes op, waarbij vooral ‘The Baseball Song’ een homerun was. Mooi en vlot met het honkball als metafoor. Wel viel op dat hij in zijn teksten in verschillende liedjes niet letterlijk, maar wel vaak dezelfde oplossingen heeft. Na ‘St Antone’. Een liedje over het verlaten van Texas vanwege de stijgende huurprijzen. Veel liedjes worden mooi degelijk ingeleidt. De kwaliteit van zijn liedjes en de variatiue in empo makt dat Mike June ook blijft boeien, al komt hij iets sterker over in zijn tempo liedjs dan in het rustige werk. Hij eindigt zijn bijdrage aa deze avond onder eigen vlag met ‘Pray fo Rain’. Nogmaals een voorbeeld van zijn kunnen als songwriter. In Amerika is hij opgepikt door een platenmaatschappij die zijn nieuwe album over enkele weken uitbrengt en nog twee albums met June wil opnemen. Dat dreigen mooie albums te worden.
Mike June heeft wat te vertellen
