STEENDAM – Je hebt weinig nodig voor een goed verhaal of juist twee eeuwen historie. Ben Bedford bewijst tijdens zijn optredens dat hij met beide gegevens uit de voeten kan. Tijdens zijn optreden bij podiumcafé Peter & Leni in Steendam strooide hij gretig met zijn verhalen die hij vertelde in folk en Americana liedvorm met als brandstof de enorme hoeveelheden thee die hij drinkt. Zelf schatte hij de kop die hij mee het podium opnam als nummer 17 en beloofde hij plechtig aan uitbater Peter van Zeijl dat als hij vertrok de theekist op de bar leeg zou zijn. Naast zich op het toneel had hij een artiest die daar veertien dagen geleden ook al stond. Jackson Grimm toerde eerst Europa rond als begeleider van zijn vader Tim Grimm en nadat hij die terugstuurde naar de Verenigde Staten stelde hij zijn banjo en mandoline in dienst van Ben Bedford voor het Nederlandse deel van diens tour voor hij ook zelf terugvliegt voor de presentatie van zijn nieuwe album. Ben Bedford heeft zelf de presentatie van zijn nieuwe album al achter de rug. Zijn nieuwste album ‘The Hermit’s Spyglass’ kwam ook deze avond aanbod, maar Bedford met de assistentie van Grimm met de mandoline, ging van start met ‘The Pilot and the Flying Machine: Part 1’ en na deze rustige opening versnelde hij licht in ‘The Pilot and the Flying Machine: Part 2’ voor hij solo de opening afsloot in ‘High & Low’ dat weer wat kalmer was, maar erg fraai. Wat direct opviel was de puurheid en de ongekunsteldheid van de liedjes. Bedford probeerde het niet mooier of erger te maken dan het is. Erg sterk was ook ‘Letters From The Earth’, waarin hij zich van zijn krachtige kant liet zien en Grimm dan ook de banjo pakte. Hierna was het tijd voor werk van het nieuwe album. Voor het album liet hij zich inspireren door een dag uit het leven thuis op zijn afgelegen huis tegen de prairie en wat hij en zijn kat Darwin zo in 24 uur zien en meemaken. Een intrigerend gegeven dat hij vorm gaf met ‘Little Falcon’ en liet volgen door de instrumentale nummers als ‘Quiet on the Green Hill’ en ‘The Mule and The Horse’. Tot op dat moment was het een heerlijk concert, maar vielen de aankondigingen nog wat tegen. ‘Quiet on The Green Hill’, werd aangekondigd als dit gaat over een groene heuvel even verderop en de ezel en het paard vormden de buren. Dat Bedford dat onderdeel wel degelijk uitstekend beheerst bleek bij ‘What We Lost’, het imponerende verhaal van zijn opa, waarvan hij in een doos een foto vond van hem en zijn twee broers, klaar om in 1943 de oorlog in te gaan. Opa kwam terecht in Alaska, zijn andere broer streed in Azië en nummer drie betrad Europa via de stranden van Normandië en legde amper een maand later zijn leven neer voor onze vrijheid. In een diepgevoelig lied werd dat terug gehaald. Ben Bedford heeft een heel fijne stem. Gevoelig, soms schuurt het even en is daarnaast een prima, hoewel soms wat vergeetachtige, gitarist, die halverwege een liedje ontdekte dat hij toch echt in de verkeerde stemming zat. Het werd met charme opgelost. De tweede set was zo mogelijk nog mooier met het instrumentale klassieke folkdeuntje ‘Greensleeves’ dat overging in het mooie ‘John The Baptist’. Hoogtepunten waren er in ‘The Voyage of John and Emma’, over hoe zijn verre voorvaderen uit Yorkshire zeil zetten voor New Orleans en zich uiteindelijk in Illinois settelden en van zijn nieuwe album ‘Coyotes’ waarvan Darwin dan weer geen fan van is. Bedford eindigde met een statement. Al na vijf liedjes kondigde hij het laatste lied aan met ‘The Mother, The Agent, The Nation’. Het bleek echter te gaan om zijn kritiek op het scheiden van kinderen van hun ouders bij illegale immigratie. Eigenlijk waren het drie liedjes, waarbij hij de zaak bekeek vanuit het oogpunt van de moeder, de agent die het kind bij zijn ouders moet weghalen en hoe het land er tegenover staat. Prachtig en indrukwekkend, daarna was het tijd voor thee, nummer 20 als we goed telden.
Met een kopje thee is Ben Bedford een verhalen verteller pur sang
