BORGER – Wie binnen één week Meschiya Lake & The Little Big Horns heeft gezien op zowel het Bevrijdingsfestival Groningen als in VanSlag in Borger in het kader van Roots on the Road heeft met dezelfde liedjes en dezelfde mensen op het podium toch twee heel verschillende concerten gezien. In Groningen een professionele show voor een groot publiek met al die mooie ragtime, swing en jazzy liedjes met dat vleugje jaren dertig. In de veel intiemere setting van VanSlag floreerde Lake nog net even beter. Meschiya Lake is het prototype van een vrouwelijke ruwe bolster, blanke pit dat haar Bad Kid imago cultiveert. Extravert. Van dichterbij zijn op haar gezicht veel meer haar emoties te lezen die bij haar soms zware onderwerpen horen en wordt de stoere dame ook vaak even dat gevoelige meisje op het toneel. Het geeft het concert net even iets extra’s. Uiteraard was ook in VanSlag het professionele van de band met een keur aan instrumenten, waarvan de souzafoon de hoofdrol wist op te eisen, maar op heel fijne manier werd gemusiceerd. De voormalige kerk in Borger werd deze avond omgebouwd tot een intieme nachtclub of speakeasy in New Orleans. De bourbon werd nog net niet onder de toonbank verkocht, maar de jazz, blues, ragtime en dixieland klinkt. De shows van Meschiya Lake heeft naast zang met dans ook een visueel aspect. Bij een eerdere toernee was Chance Bushman haar danspartner, nu was dat Chris O Härm. Een uitstekende danser, maar net iets minder spectaculair als Bushman, maar beter in timing wanneer te dansen. Een welkome aanvulling op de toch al goede show. Op het programma veel werk van haar vorig jaar in limited edition verschenen en nu opnieuw verschijnen album ‘Bad Kids Club’, maar ook fraai ouder werk en een enkele sterke cover. Het begon rustig met fraaie nummers als ‘Comes Luck’ en ‘Sweet Substitute’, waarna met ‘That Chick’s Too young To Fry’ de vaart er in kwam. Voor de pauze een lange set met prachtige nummers als’Slowburn’ en ‘Any Time is Saturday Night’. Sterke zang met haar mooie stem, die soms net dat beetje staal heeft, maar ook vaak dat zachte en geladen met emotie. Met ‘You Ain’t Women Enough to Take My Men’, oorspronkelijk van Loretta Lynn, werd het even tijd om de zwoele atmosfeer te laten afkoelen, maar na de pauze was die snel weer op temperatuur. Het dansen werd pittiger en met een aantal swingende nummers de toon weer gezet. Prachtig was de Jimmy Soul klassieker ‘Never Make a Pretty Woman Your Wife’ en het hoogtepunt het schitterende ‘Lectric Chair Blues’, oorspronkelijk van Bessie Smith. Aan kwaliteit werd nog meer emotie en intimiteit gevoegd en ook ‘Communication’ was schitterend. Het eindigde prachtig met ‘Miss Otis Regrets’ en ‘I Wonder Who’s Kising Her Now’. Nog een toegift en dat stukje magisch New Orleans veranderde weer in Borger. Miss Lake op haar best.
Meschiya Lake tovert VanSlag om in New Orleans
