STEENDAM – Nog maar amper een jaar geleden stond Melissa Greener ook op het podium van Peter en Leni in Steendam. Nu was ze terug en al voor de derde keer, maar zo vreesde uitbater Peter van Zeijl, met haar nieuwe album, met een vooraanstaande producer, zou deze derde keer ook best wel eens de laatste keer kunnen zijn. Het zou namelijks niets verbazen als dat de doorbraak is voor deze artieste naar de grotere zalen. De verbazing mag echter zijn dat een singer-songwriter van die kwaliteit, die dat voegt bij prachtige zang en uitstekend gitaarspel, nog niet in die grote zalen staat. Waarschijnlijk ligt dat aan het solo toeren van Greener, want haar kwaliteit is enorm hoog en kan met de beste Americana artiesten wedijveren, maar grote zalen vragen vaak een band. Tot die grote doorbraak, ook in Europa, volgt bleef ze haalbaar voor ook een kleiner en intiem podium en dat beloonde Greener met mooie verhalen en een boeket vol met prachtige liedjes. Ze opende politiek met ‘All I Know’ een liedje geschreven tijdens de Bush administration, wat tegenwoordig weer erg relevant is. Een mooie rustige, edoch felle opening, waarna ze al snel haar setlist liet voor wat hij was om aan haar romantische stemming toe te geven met een flink aantal liefdesliedjes. Liefde voor haar oude VW bus waarmee ze meer dan 300.000 miles reed door Noord-Amerika, Ongelukkige liefde in het vlotte ‘The Mess Love Made’, liefde voor het werk van haar overleden vriend en songwriter ‘David Rodriguez’ met diens ‘The Ballad Of The Snow Leopard And The Tanqueray Cowboy’ en de prachtige liefdessong van Jesse Winchester ‘That What Makes You Strong’. Een uitstekende eerste set die werd afgesloten met een liedje van The Beatles ‘If I Fell’. Na de pauze groef de Amerikaanse dieper. Ze vertelde openlijk over het jaar dat ze in bed doorbracht, getroffen door verlies en met niet de moed om door te gaan. Depressie. Maar ook dat ze uit dat jaar sterker was gekomen dan ooit te voren en dat ze geleerd had om te kijken naar het mooie in het leven en dat ook imperfectie zijn schoonheid heeft. Indrukwekkende persoonlijke verhalen, met prachtige liedjes, soms uit, soms over die periode. De tweede set begon met ‘Transistor Corazon’, een liedje dat ze samen schreef met David Rodriguez en liet dat volgen door het met Guy Clarck geschreven ‘The Streets of Abeline’ en een derde co-write ‘Feather on the Ground’ geschreven met een Zweed tijdens een workshop op Kreta. Prachtige hoogtepunten kwamen langs. ‘Hymn for the Nightstar’ bijvoorbeeld gebaseerd op de vele vaak kerkelijke gezangen in Nashville en de Appalachian Mountains. Nog zo’n hoogtepunt was ‘Waitin’ For a Train’. Een liedje geschreven toen ze in het midden van haar donkere periode door een vriend werd meegesleept naar een huis in de wildernis om maar even uit bed te komen. Ver weg van iedereen klonk van de over de bomen, het geluid van een trein in de verte. Een schitterende stem, voortreffelijke eerlijke en oprechte verhalen en steeds weer van die prachtige liedjes. ‘Born A Stranger’, over hoe je je bij je familie toch een vreemdeling kunt voelen met de prachtige zin ‘They Gave me Legs To Leave’. De teksten zijn het beluisteren waard om af te sluiten met een prachtig liedje over doodgaan ‘When I Leave This World’. Het is uitkijken naar dat nieuwe album van Melissa Greener die haar die zet in de rug moet geven naar de top van de Americana singersongwriters. Wat ze nu daarvan liet horen klonk uitmuntend.
Melissa Greener graaft diep met haar liedjes
