Er zijn slechtere manieren om een album te beginnen dan om Suzanne Savage a capella te laten zingen. De formidabele Ierse vocaliste is gevraagd door de Duits/Ierse jazzdrummer Markus Strothmann om op zijn album ´Emerald´ de zangpartijen voor haar rekening te nemen. Markus Strothmann, door zijn werk aan het Artez Conservatorium in Enschede in perfect Nederlands communicerende, gaat op dit album terug naar zijn gedeelde Duitse en Ierse afkomst. De in Duitsland actieve jazzrock drummer en componist ging op zoek naar zijn wortels, naar waar hij het meest gelukkig was. Dat bleek uiteindelijk Ierland te zijn. Op ‘Emerald’ doet hij op heel persoonlijke manier verslag van deze zoektocht en de conclusies die hij er uit trok. Op het album komen jazz, rock en Ierse folk samen. Strothmann is in de Europese jazz al jaren een meer dan gevestigde naam. Hij werkte met tal van persoonlijkheden, waaronder Nippy Noya en Bart van Lier, samen en met de Nederlander John Hondorp vormde hij het drum/orgel duo Transitions Organ Duo. Strothmann stond op tal van aansprekende podia en werkte mee aan vele muzikale projecten. Voor dit project vond hij naast Savage ook Gary Husband, drummer van Garry Moore en als pianist en slagwerker een gevestigde naam in de jazz, de bekende Duitse saxofonist en fluitist Fiete Felsch, de pop- en jazz gitarist Julian Elsesser en de onder andere van zijn werk met de Nederlandse jazzvocaliste en pianiste Kiki Manders bekende jazzbassist Jonathan Ihlenfeld Cuñado, bereidt om hem te ondersteunen. Ieder voor zich een gevestigde top muzikant. Het album begint met een liefdesverklaring aan Ierland in ‘Old Head’. Duidelijk begint het als een folkliedje, maar gedurende het nummer wordt de jazz steeds nadrukkelijker aanwezig en sluipt er een fikse heftigheid in dit nummer. Die connectie met Ierland komt nog duidelijker tot uiting in de bewerking van een aantal Ierse jig’s en reels in ‘Suite’, waarbij in ‘Granuaile’s Jig’ het prachtige fluitspel van Fiete overtuigt. Savage klinkt daarna optimaal in Gan Eagla, waarvoor de Ierse tante van Strothmann Deirdre Quinn een Ierse tekst schreef en wat eigenlijk wel naar compleet nummer had mogen worden uitgebouwd, want dit is toch wel met mooiste gedeelte van het album, om daarna ‘Suite’ te besluiten met ‘Reel For Your Life’. Hierna volgen een aantal instrumentale nummers met ‘Swaying Gently Sideways’ van de hand van Fredrik Lundin. Vooral het gebruik van de fluit geeft een mooie Iers accent aan dit jazzy nummer. Dan volgen de eigen composities, het fellere ‘Obsidian Crash’ met mooie samenhang tussen saxofoon en gitaar en mooie onderstreping door de drums en ‘Rusty Sea’ dat met kalm pianospel van Husband aanvangt, voor de saxofoon van Fiete invalt in een bedachtzamere compositie. Fijn is dat het een vrolijk en soulvol album blijft. Het is bij dergelijke zoektochten natuurlijk nooit zeker wat er in de krochten van de ziel wordt aangetroffen, maar Ierland is duidelijk voor Strothmann zijn happy place, waarbij hij toch ook wel zijn opmerkingen heeft. De liefde is niet onvoorwaardelijk. Voortreffelijke en rustig is dan ‘Emerald’. Een nummer waarin Suzanne Savage ten overvloede bewijst dat zij met haar zang elk nummer een extra dimensie geeft en wederom een liefdesverklaring aan Ierland, met ook nu een piano die er hier en daar een vraagteken bij zet. Een mooie co-write van Strothmann en Savage. Het album wordt dan instrumentaal afgesloten met ‘Slán Go Fóill’ en een versie zonder zang van ‘Old Head’. Het is een heerlijk album geworden op het snijvlak van folk en jazz dat de lof zingt van Ierland, maar ook het land oproept om Strothmann te laten gaan. Een beeld dat veel Ieren zullen herkennen.
Markus Strothmann – Emerald
