STEENDAM – In haar geboorteland Nieuw Zeeland en Australië trekt Lydia Cole inmiddels volle zalen. Nee nog niet de grote concerthallen, maar een fijne middel grote zaal van zo’n 250 man wordt moeiteloos gevuld. In Nederland heeft de Nieuw Zeelandse nog niet die reputatie en ondanks ambitieuze bouwplannen passen bij Peter en Leni in Steendam in de huidige zaal geen 250 mensen. Dat gaf niks. De Indië Folk artieste bracht haar kleine, rauwe en eerlijke dagboekaantekeningen ook graag in de intieme setting van de zaal in het Noorden van Groningen die er steeds in slaagt grote namen naar Steendam te halen. Cole was amper terug van een tour door haar thuisland en de buren, inmiddels woont en werkt ze vanuit Berlijn, voor ze met haar begeleider Timothy Armstrong naar Nederland reisde voor een korte toer. Dat was nog te horen aan haar stem, die weliswaar niks van de pracht verloor, maar iets aan stabiliteit inboette, wegens het vele zingen en reizen in korte tijd. Het concert begon typisch en prachtig met het mooie kleine folknummer ‘Hybernate’ en Cole kondigde aan dat ze inderdaad in april in winterslaap gingen na de twee op één volgende muzikale rondreizen. De zangeres zelf op akoestische gitaar, terwijl Timothy Armstrong de elektrische versie van dat instrument ter hand nam en verder ook de toetsen en synths onder zijn hoede nam in bijvoorbeeld het tweede nummer deze avond ‘The Fool That I Am’. Lydia Cole schrijft mooie en erg persoonlijke nummers over liefdes en wat haar bezig houdt in het leven. Zo’n nummer is bijvoorbeeld ook het wat steviger aangezette ‘Telepathise’ over hoe je elkaar in een liefde blind aanvoelt, beide liedjes zijn afkomstig van haar in 2017 verschenen album ‘The Lay of The Land’. Naast werk van dit album bracht ze ook ouder werk, zoals het mooie ‘Drawbridge’ en het gevoelige ‘One Day Soon’ dat van een decennium geleden stamt en de teloorgegane liefde beschrijft waarbij ze verlaten wordt door een man die om zijn ambities na te jagen naar Groot Brittannië vertrekt. Eigenlijk elk nummer kreeg een korte adequate, maar inhoudelijk sterke introductie, waardoor het voor het publiek eenvoudiger werd de aandacht en emotie te investeren in zo’n liedje. Je leefde makkelijker mee met de emotie van Cole. Prachtig sloot de Nieuw Zeelandse af met prachtige songs als ‘Traveling Man’ en vooral ‘The Sacred’, waarna ze de eerste set afsloot met een liedje uit een tekenfilm uit haar jeugd ‘Mother Earth and Father Time’. Na de pauze opende ze zwaar en indringend. In ‘Dream’ speelden de synths een vooraanstaande rol. Armstrong zette deze in dit nummer wat zwaarder aan en dat werkte prima. Vaak deed hij dit erg subtiel en nu en dan mag daarin best wat meer de emotie nog wat steviger worden ondersteund. Prachtige nummers volgden als ‘Forget It’ of ‘Tape on the Reel’ en ‘Sober’ over alcohol misbruik. Nu en dan speelde ze een nummer solo, maar meestal als duo. Lydia Cole is een artiest die het grote gebaar schuwt. Haast schuchter brengt ze prachtige liedjes als ‘Time is A Healer’ of ‘Love + Loss + Love’, waarbij ze het gevoel geeft of je even mee mag kijken in haar leven als je het maar stil doet. Ze eindigde stevig met ‘Blind Boy’ een sarcastische break up song met als toegift het geweldige ‘Undone’. Lydia Cole verdient ook ion Nederland 250 mensen bij haar concerten die als een vlieg aan de wand even in haar leven mogen rondkijken.
Lydia Cole geeft inzage in haar dagboek
