Af en toe even terug grijpen in de stapel albums die rustig op hun beurt liggen te wachten. Vaak geheel ten onrechte, want er zitten echte pareltjes tussen. Loma bijvoorbeeld die eind vorig jaar met het album ‘Don’t Shy Away’ kwamen. Een heerlijk album vol met broeierige en intrigerende muziek. Loma is oorspronkelijk een project van Jonathan Meiburg, frontman van Shearwater en echtgenoten Emily Cross en Dan Duszynski van de band Cross Record. In 2018 werden de handen in één geslagen met als doel een album uit te brengen en dat pakte wonderwel mooi en geslaagd uit. Tot de mensen die geraakt werden door dit debuut album hoorde legendarisch muzikant en producer Brian Eno. Alle reden dus om nogmaals de Loma handschoen op te pakken. Op het debuut werden tal van invloeden uit de rock en pop samen gebracht met opnames en elektro. Op het nieuwe album is duidelijk nog een stap verder gezet. Vooral prachtig blaaswerk in combinatie met de kwetsbare en tedere stem van Emily Cross zorg voor veel lading. Muzikaal is ‘Don’t Shy Away’ en album waarop de invloeden van alle drie te horen zijn. Slowcore van Cros Record en Indie-rock van Shearwater gaan een gelukkig huwelijk aan. Het opent met het bedeesde maar met een fraaie opbouw in het indrukwekkende ‘Fix my Gaze’. Langzaam bouwt het album op en schept zo fraai enige urgentie. Het prachtige ‘Ocotillo’ is iets robuuster met net als in de openingssong een prachtige wisselwerking tussen die tedere zang en de donkerte van bas en klarinet die soms heerlijk schuren met randen waar je je aan kan ophalen. Eén van de absolute hoogtepunten van deze plaat. Vlot is dan ‘Half Silences’, wederom een sterk bezwerend nummer, maar minder impressionant dan de voorganger. ‘Elliptical Days’ begint met ontregelende tonen en ook deden beetje mystieke song. ‘Given a Sign’ doet op momenten denken aan een donkere versie van Donna Summer’s ‘I Feel Love’. Het is een heerlijk dansbaar nummer, waar tegen als mooi contrast ‘Thorn’ is gezet, dat meer verhalend is en de belangrijkste stem vertelt, terwijl de zang meer op de achtergrond is waar het bij vlagen Gregoriaans aandoet.. Ook hier nu en dan een fraai blazersaccent. Het prima ‘Breaking Waves Like a Stone’ en ‘Blue Rainbow’ houden tot op dat moment de kwaliteit hoog, maar de streep is net te ver en de nadruk ligt duidelijk bij de eerste helft van het album, hoewel het ook niet dramatisch is. Don’t Shy Away’ en het in samenwerking met Brian Eno gemaakte ‘Homing’ zijn goede liedjes, maar hebben niet die zeggingskracht van een ‘Ocotillo’. Desondanks is het een heerlijke plaat. Mystiek, soms dansbaar, vaak ontregelend of kwetsbaar, maar steeds met soort van sombere blik. Een luisteralbum voor de meditatieve momenten, maar ook zeker met pittige passages. Een album dat gedraaid moet worden en niet op een stapel liggen wachten. Hier blieven we wel een derde gang van.
Loma – Don’t Shy Away
