STEENDAM – De van oorsprong Bilthovense, maar allang vanuit Amsterdam over de hele wereld dansende singer-songwriter Lily Kiara begon haar show met te vertellen dat er voor artiesten eigenlijk maar twee regels waren voor een optreden bij Peter en Leni in Steendam, zoals in steen gebeiteld door uitbater Peter van Zeijl. De tweede bleef ongenoemd, maar de eerste onthulde de zangeres vanaf het podium en dat is: Voel je thuis. Ter ere aan die regel opende ze haar concert met ‘Home’. Ook vorig jaar verzorgde Lily Kiara al een zeer succesvol optreden op dit podium, bij die gelegenheid solo, maar nu had ze versterking van de Australische trompettiste Felicity Provan met Schotse voorouders en al 25 jaar woonachtig in Nederland. In haar liedjes neemt Lily Kiara dat ene gouden advies tot uitgangspunt. Als je gehoord wil worden moet je fluisteren in plaats van schreeuwen, want dan moeten mensen luisteren om te horen wat je te zeggen hebt. Het zijn prachtige, vaak bedaarde, liedjes die de Amsterdamse brengt met haar omfloerste stem. Nu en dan een liefdesliedje, maar vaak een liedje met een standpunt, zoals ‘We are Trees’, waarin mensenrechtenactivisten in Turkije een hart onder de riem wordt gestoken omdat de regering Erdogan ze achter slot en grendel hield. In ‘La Bestia’ gaat Lily Kiara in op de grote aantallen vluchtelingen uit Midden-Amerika die via de van Mexico naar de Verenigde Staten rijdende trein met die bijnaam trachten het beloofde land in te komen, maar door het beest verscheurd worden, omdat ze bijvoorbeeld op een rijdende trein springen en daarbij verongelukken. Erg mooi was hierbij voor de pauze ook ‘Roses’ voor jonge meiden die in moeilijke omstandigheden hun weg naar zelfstandigheid moeten vinden. Daarnaast ook hele persoonlijke liedjes als ‘Where The Road Ends’ over een bezoek aan haar geboortehuis en ‘Inside of This’ waarbij ze als danseres in januari in het Noorden van Finland werd gevraagd en over de bevroren Botnische golf liep, waarbij het geluid van de zee dat schuurde onder het ijs veel indruk maakte. Erg mooi, vooral ook doordat niet alleen haar verstilde en sterkte presentatie beklijfde, maar ook door de mooie accenten van Felicity Provan op haar trompet, wat ook nog eens een scherp contrast opleverde met het af en toe schetterende spel en de rustige zang en tokkelende gitaar. Dat werkte, hoewel nu en dan de zang even ten onder ging tegen de trompet. Verder bleek Provan ook een uitstekende tweede stem te hebben. Dat kwam overigens juist minder tot zijn recht in de enige cover deze avond ‘If I Needed You’ van Townes van Sant die niet tot zijn recht kwam. Na de pauze werd het nog een stapje mooier. Het opende met het mooie ‘Provider’ en ging verder in het schitterende ‘Oh Birmingham’. Elk liedje met zijn eigen inhoudelijke introductie, waardoor het publiek ook meer kon investeren in de liedjes op het podium. Hoogtepunt was wel ‘Proud Hope’ over een Afrikaanse vrouw die voor een betere toekomst alles achter liet om hier in Nederland slechts in een detentiecentrum te belanden als een misdadiger. Prachtig met de fenomenale frase “Hope is My Home”. Een liedje, zoals zoveel van Lily Kiara liedjes, die je uitnodigt tot nadenken of we de hoop van hele generaties wel de kop mogen indrukken. Een liedje waarin de zachtheid en compassie in de stem van Lily Kiara werd versterkt met een ijzeren wil. Het einde van dit prachtige optreden was mooi en bedachtzaam met ‘Lanterns with Light’ voor de overledenen en ‘Lullaby’ voor een generatie Aboriginals in Australië die al jong bij hun ouders zijn weg gehaald en nooit de slaapliedjes van hun ouders hebben geleerd. Een heel erg mooi, fijn en diepzinnig concert met prachtige liedjes en stof tot nadenken.
Lily Kiara fluistert haar boodschap
