In de Verenigde Staten wordt Letitia VanSant gezien als één van de Americana artiesten die je in 2020 goed in de gaten moet houden, want er wordt veel van haar verwacht. De reden is onder meer het album ‘Circadian’. Een diep persoonlijk album dat de kracht van de songwriter Letitia VanSant onderstreept en haar prachtig etaleert als gevoelige Americana artieste. Hoewel ze zelf het uit 2018 stammende ‘Gut it to the Studs’ als haar debuut album beschouwd, brengt de uit Baltimore Maryland afkomstige zangeres als sinds 2012, ook als Letitia VanSant & the Bonafides, muziek uit. Voor haar nieuwste album riep ze de hulp in van producer Neilson Hubbard, die eerder werkte met gekende namen als Mary Gauthier en Caroline Spence. Hubbard sprak haar vooral aan vanwege zijn vermogen om rijke en uitnodigende soundscapes te scheppen die toch intiem blijven, geen poespas hebben en solide grooves. Daarnaast werkte ze met een aantal prima sessiemuzikanten, zoals Hubbard zelf op drums, Will Kimbrough op onder andere gitaar, Juan Solorzano op pedal steel en orgel, bassist Michael Rinne en vroeg ze vrienden Mia Rose Lynn en David McKindley-Ward om mee te zingen. Het album begint met een statement. In ‘You Can’t Put My Fire Out’, een indrukwekkend mooi nummer, gaat ze in op haar ervaring als slachtoffer van seksueel geweld, hoe het haar deed voelen en dat ze zich daar toch boven weet te stellen. Een nummer met een enorme urgentie en helaas toch ook van alle tijden. Een verhalende song met emotie. ‘Tin Man’ is ook zo’n mooi verhalend nummer dat een mooi vervolg is op de opening en ingaat op manlijkheid en hoe de eisen daarvan vaak er voor zorgen dat mannen vereenzamen. Het is, zo stelt VanSant toch een beetje het thema van het album. De, in haar perceptie, droevigheid van ouder worden, waar miskramen en gebroken carrières voor haar de overhand voeren. Het geeft ook de reden voor de vaak wat droeve melancholie die kenmerkend is. Uiteraard is dit haar invulling, want hoeveel mensen op leeftijd zullen nog terug willen naar de onzekerheden en twijfels van hun jeugd. De persoonlijke ervaringen kleuren dit album en dat is natuurlijk ook de taak van de artiest. ‘Most Of Our Dreams Don’t Come Treu’ stelt ze in een draaipunt en ook nog schitterend nummer op dit album. Muzikaal is het heel erg fijn. De stem van VanSant is helder en weet de emoties prima te vertolken. Dat klinkt bijvoorbeeld door in ‘Spilt Milk’ of ‘de titelsong ‘Circadian’, dat gaat over de problemen die sommige dieren ondervinden van een teveel aan licht en dat de oplossing ook zo simpel kan zijn, de lampen wat vaker uit. Nadeel aan het album is dat dat het bijna uitsluitende trage rustige nummers zijn, waardoor de kadering wat wegvalt en even niet opletten bekent ongemerkt een nummer verder zitten. Individueel zijn de nummers prachtig en tegen het einde gaat met ‘The Hustle’ het tempo toch nog iets omhoog en dat wordt door getrokken in de afsluiter ‘Rising Tide’. Als geruststelling willen we Letitia VanSant meegeven dat er ook veel voordelen kleven aan ouder worden, maar wat een mooi en intiem album leveren haar observeringen op.
Letitia VanSant – Circadian
