Als je van de voorman van de band Son de Aqui, een formatie met aftakkingen in Mexico en in Nederland met een Rotterdams hoofdkantoor, het verzoek krijgt om zijn nieuwe album te recenseren, dan verwacht je zonnige klanken. Feestmuziek uit Mexico en omliggende landen, gemixt met ska, funk en met de invloeden van de moderne stromingen in de muziek. Son de Aqui is onder leiding van Leonardo Prieto immers net op pad geweest met de Popronde door Nederland en was daar één van de aangename ontdekkingen. Als voorman van deze band bracht Prieto al een drietal albums uit aanvankelijk in Mexico, maar sinds hij voor zijn muzikale ontwikkeling naar Rotterdam verhuisde, ook in Nederland. Met deze band heeft hij een track record van twee decennia. Dit nieuwe album heeft, behalve de persoon Leonardo Prieto, op het eerste oor muzikaal weinig uit te staan met Son de Aqui. Op het album laat de componist en muzikant een andere, even prachtige, kant zien van zijn verhaal. De album heeft zijn voeten diep in de jazz en hedendaagse klassieke muziek, maar vergeet niet de oorsprong van Prieto en speelt regelmatig ook leentjebuur bij Mexicaanse volksmuziek en heeft dan toch raakvlakken met zijn band. Een meer dan aangename verrassing, helemaal omdat Prieto met zangeres Fuensanta Méndez, violist Pablo Rodriguez, percussionisten Philip Kukulies en Daan Arets, contrabassist Johannes Fend en saxofonist Loek van de Berg een heel fijn stel muzikanten om zich heen heeft die in staat zijn ideeën te realiseren. In deze opstelling herkennen we Philip Kukulies ook nog als Son de Aqui lid, terwijl ook Daan Arets hier zijn sporen heeft verdiend. Muzikaal is het een prachtig album. Het eerste aanbod van Prieto en kornuiten is ‘Horizonte Lejano’, een rustige opbouwende song met veel klassieke invloeden, maar wat ook experimenteel is. De prachtige zang van de Amsterdamse Fuensanta Méndez is het bindmiddel dat alles bij elkaar brengt en de heerlijke stem van deze uit Axlapa in Mexico afkomstige zangeres is de held in dit nummer met een prachtige diepgevoeld verlangen en een mooie gelaagdheid in dit nummer. Kritiekpunt is dat ze niet op elk nummer zingt, hoewel de instrumentale nummers op dit album ook uitstekend zijn. ‘Fue en Ñú’ is meer uptempo en duidelijk meer jazzy met een mooie samenspraak tussen piano en de saxofoon van Loek van de Berg die dit nummer kleuren, voor het settelt in een swingend ritme. Het piece de resistance van dit album is wel het schitterende geheimzinnige ‘Aguanieve’. Niet toevallig is dit ook een nummer waarin de fantastische zang van Mendez met gemak de hoofdrol pakt in dit lange stuk, waarbij haar zang aanvulling krijgt van de zang van Prieto en het nummer zich steeds meer blootgeeft en het tempo oppakt. Ook nu die kenmerkende melancholie in haar stem die deze song fijn extra kleur geeft. Vlot en jazzy komt dan ‘De a Montón’ dat weer een heel andere kant laat zien, waarbij met al deze invloeden en stijlen toch de cohesie bewaard blijft. Een overeenkomst met Son de Aqui is dat er verder veel traditionele Mexicaanse instrumenten worden gebruik, zoals in de percussie en de gitaren zoals de ‘Tres Cabanos’. Het wisselt steeds tussen net meer klassiek, zoals het statige ‘Interludio’ en het meer jazzy swingende ‘Pirámide en J’ en dan weer het meer klassiek experimentele ‘Primavera’ waarbij het onverbiddelijke genrestempel toch steeds blijft aarzelen. Het loopt allemaal moeiteloos in elkaar over.en blijft een geheel. Een goed voorbeeld is het titelnummer waarmee het album afsluit. Een jazzy nummer vol met melancholische swing dan dat toch een fraaie stoot van de Son Jarocho / Veracruz Sound mee krijgt. Een heerlijk album en heel wat anders, maar toch ook weer niet, dan Son de Aqui. Een sterke plaat die wel erg lekker in elkaar zit.
Leonardo Prieto – Sembrando
