AMEN – De mooie traditie in De Amer is dat iemand uit het publiek de artiest bedankt voor het optreden. Het levert soms ongemakkelijk, maar meestal heel oprechte en fijne bedankjes op. Gastheer Patrick had twee uur lang moeten wachten op Merel uit Leiden om haar Ja woord te krijgen voor deze eervolle taak. Op het moment het concert was afgelopen en dat haar plek in de schijnwerpers was gekomen om Jo Harman en haar band te bedanken, vertelde Merel dat ze de reis vanuit Leiden alleen had moeten maken. Haar vrienden konden zich niet vinden in de muzieksmaak van de Zuid-Hollandse. Wellicht zou een meer open instelling en gewoon eens met Merel meegaan een goed idee zijn voor de vrienden, want Jo Harman gaf een prachtig relaxt concert. Harman, op het podium met begeleiding van Emily Francis, bekend van Verushka, Lee Gold en haar eigen trio, en gitarist Nat Martin, ook bekend van zijn eigen band en in Engeland betrokken als muzikant bij tal van theaterproducties en met bijna twee decennium podium ervaring. Jo Harman had een setlist opgesteld die tegemoet kwam aan haar voorliefde voor ballads. Veel rustig en mooi werk, te beginnen met het jazzy ‘No One Left To Blame’ en het ingetogen ‘Silhouettes’ waarvoor Francis achter De Amer piano plaatsnam. Regelmatig wisselde ze tussen deze piano en haar eigen toetsen met knopjes en stekker. In de nummer werd ook duidelijk dat de achtergrondzang van beide bandleden uitstekend was. Naast eigen werk ook regelmatig een cover. ‘Ain’t No Love in the Heart of the City’ van Bobby Bland was daar een voorbeeld van en Harman gaf het een zeer intense uitvoering om daarna nog hoger te reiken in de prachtige ballad ‘This is My Amnesty’. Tot besluit van de eerste set werd even het tempo op gevoerd met het sterke ‘Through The Night’. Met veel humor kondigde de Britse haar werk aan. Regelmatig verdwaalde ze daarbij in verhalen over haar voor liefde voor de gehaktballen in De Amer, waar ze er in slaagde om deze onbedoeld toch een heel andere betekenis te geven en een verhaal over haar eerdere optreden, waaruit je zou kunnen concluderen dat ze liever optrad met haar begeleider van toen dan van nu. Veel liedjes werden echter prima en keurig aangekondigd. Door haar preferentie voor het meer ingetogen rustige werk, geeft Harman juist de liedjes die wat vlotter zijn een plek in de schijnwerpers. In de tweede set begon ze met ‘Reformation’ en eindigde met ‘Bless My Soul´, beide meer uptempo en beide in de categorie hoogtepunt. Tussendoor meer ingetogen nummers als ´Forever Young´ van Bob Dylan en het fraaie ´Keep You Guessing´ dat onlangs op single is verschenen. in haar werk put de zangeres uit jazz, soul, pop en folk. De prachtige stem van Harman schitterde in elk nummer, met vooral ook een prima microfoongebruik. Niet er helemaal in kruipen, maar spellende met de afstand. De laatste set kende ook een wat vreemde set opbouw, mogelijk door de ongewone Amer formule van drie sets, met eerst drie rustige nummers, waaronder het zeer geslaagde ´Cold Heart´ en het met orgelspel sterke ´When in the Night Hour´ voor up tempo en swingend werd besloten met onder andere ´When We Where Young´. Na de woorden van Merel had ze als speciaal verzoek ´Changing The Guards´ als toegift. Dat kon Nat Martin wel, maar Emily Francis niet. Na groepsoverleg bleek het trio niet aan Merels verzoek te kunnen weerstaan en het was een compliment aan de muzikaliteit van Francis dat ze moeiteloos inviel in dit prachtige nummer.
Lekker relaxt optreden Jo Harman in De Amer
