LEEGKERK – Je zou maar iedere avond op de rand van je bed Mirjam Pattiwael hebben zitten die je in slaap zingt, dat was heerlijk dromen. Niet om aan te geven dat de muziek van Mirjam Pattiwael en gitarist Pieter Nanuru slaapverwekkend is, integendeel zelfs, maar om het mooie warme, ronde en geruststellende in de zang van deze Groningse artieste en songwriter te benadrukken. Die is heerlijk en verwelkomend. Het heeft ook een nadeel echter, want de zangeres moet er tegen werken om er nu en dan een scherp randje in haar zang aan te brengen, want rond kent geen randen, en slaagde daarin ook wonderwel in. Tijdens het optreden in de fraaie kerk van Leegkerk waren er nog andere problemen om mee af te rekenen. De ervaringen en verwachtingen van het duo gingen naar een eerder optreden daar voor drie belangstellenden niet al te hoog qua publieke belangstelling, maar Leegkerk deed deze keer zijn naam geen eer aan het mag worden omgedoopt naar Volkerk. Een ander probleem was de galm. Pieter Nanuru keek nadenkend om zich heen en zat met de galm in zijn maag. Een bij toeval aanwezige galmoloog adviseerde de gitarist er mee te spelen en dat was precies wat het duo deed en dan blijkt dat deskundig advies goud waard is. De galm van de kerk, zo bleek al tijdens de rustige opening ‘Rush’, voegde echt nog een extra dimensie toe aan de zang en het spel van beide op gitaar. In de pauze werd nu door de zangeres nog een extra overleg met de deskundige gedaan en terecht besloten niks te veranderen, hoewel op het podium de galm uit de twee zalen van de kerk kwam en overweldigend klonk, was in het publiek die precies goed. Mirjam Pattiwael ft Pieter Nanuru is een misschien wel wat onderschat duo. Bijna wekelijks speelt het stel ergens in den lande, maar als het om de top van de Groninger popmuziek gaat dan komt dit team vaak niet ter sprake. Ten onrechte, want Nanuru is een prachtige gitarist die elk liedje met zijn intuïtieve en originele spel kleurt en Pattiwael, die de meeste nog kennen als Mirjan Zuidenveld, is een hele fijne zangeres, spreekstalmeester en gitarist. De meeste liedjes krijgen een degelijke uitleg mee, zoals ‘Don’t Let Go’ over de chemie die je zomaar kunt hebben met iemand of ‘Hold on to You’ over precies het tegendeel. Prima was de cover ‘Fix You’ uit de koker van Coldplay en voor de pauze verder nog het mooie ‘Wake Up Call’ dat lekker vlot was. Na de pauze werd de lat nog hoger gelegd en direct schitterde het duo in ‘Escape to Paradise’ ooit geschreven ter begeleiding van een schilderij in het Groninger Museum. Minder uit de verf en ook minder passende bij de stijl van het duo was het vrolijke ‘Big Yello Taxi’ van Joni Mitchell en ook bekend van Counting Crows, hoewel dit wel goed was als herkenningspunt voor het publiek, maar het kon niet in de schaduw staan bij ‘Falling Leaves’ dat schitterend was. In dit lied neemt Pattiwael de vallende bladeren in de herfst letterlijk en figuurlijk om eens alles lekker van je af te laten vallen. Erg gevoelig en ook prachtig was ‘Chemistry’ met rauw randje en erg intens tot Nanuru die spanning doorbrak met een droog: “Dat was het” als afsluiting. Degelijk en goed werd het daarna afgewerkt tot en met ‘Shadows’. Het publiek dwong echter een toegift af. Nogmaals ‘Fix You’ maar nu in een andere versie. De lange staande ovatie zegt dan eigenlijk genoeg over de hoge kwaliteit van dit concert met galm, heerlijke verrukkelijke gotische galm.
Lekker galmen in de kerk met Mirjam Pattiwael ft Pieter Nanuru
