BORGER – Schuurt het genie aan tegen de gekte? Dan moet gevreesd worden voor de zussen Megan en Rebecca Lovell. Opa was het slachtoffer van een geestenziekte en vereeuwigd in ‘Mad as a Hatter’, een ziekte die een generatie overslaat. Met Edgar Allen Poe is ook briljantie aanwezig in de genen van de twee eye-catchers van Larkin Poe. De combinatie van al dat DNA leverde een geniaal optreden op in Borger op het podium van VanSlag/Rootsontheroad en in de toekomst kan voorlopig nog niemand kijken.
De beide zusjes Lovell vergezeld door de uitstekende drummer Marlon Patton hadden er zin in tijdens hun bliksem bezoek aan Nederland. Al tijdens hun soundcheck werden de weinigen die op dat moment aanwezig waren al meegenomen op een speelse rondgang door de Top 2000 aller tijden, beetje Hendrix, beetje Parton, de klassiekers zitten er in bij beide dames. In het optreden was het op een stuk ‘Black Betty’ na vooral eigen werk wat beide dames speelden met Marlon Patton als begeleider. Met een krachtige opening werd de toon gezet en waarschuwde Rebecca Lovell haar toehoorders alvast dat ze hun veiligheidsgordels moesten vastmaken om daarna met ‘Sugar High’ en ‘Wade in the Water’ eerste hoogtepunten neer te zetten. Met de stevige sound dreigde bij vlagen de muziek de zang Rebecca Lovell wat te overspoelen, maar dat werd gelukkig snel recht gezet. Terecht, want de jongste Lovell is een fantastische lead zangeres met een mooie elastische stem die onder alle omstandigheden de liedjes blijven dragen en zowel de hoogte in kan, als de lage tonen kan halen. Megan Lovell is ook een meer dan verdienstelijke zangeres, zoals bijvoorbeeld bleek in ‘Stubborn Love’ over de onderlinge relatie tussen beide zussen en hoe het is om samen ‘on the road’ te zijn. Waar in de zang Rebecca de boventoon voert is muzikaal Megan de bovenliggende partij. Met haar Lapsteel is zij in belangrijke mate verantwoordelijk voor de prachtige sound, hoewel vooral op mandoline multi snaar instrumentaliste Rebecca ook een grote steen bijdraagt.
In rap tempo snelt de formatie door het werk dat, op verzoek van Larkin Poe in één set wordt gebracht. De muziek wordt afgewisseld met introducties van de nummers, die professioneel, spontaan en to the point zijn. Een vaak onderschat onderdeel. Beide dames voelen zich thuis en vertrouwd op het podium, durven te delen en zich te geven. Op het einde wordt nog even terug gegrepen naar de klassieke doos. Met ‘Bang Bang’ van Sonny Bono geschreven voor Cher wordt een avond vol met stevige Americana afgesloten. Larkin Poe om te onthouden. Een avond die geen energie kost, maar juist opleverde.
Larkin Poe laat zich gelden op enige Nederlandse optreden
