GRONINGEN – De opstelling zou ook zo maar dezelfde kunnen zijn als bij de stafvergadering van Vera in Groningen over het nieuwe mogelijke bar aanbod, het inwerken van verse medewerkers of de laatste ontwikkelingen in de culturele sector. Sterker, de wachtenden vooraf zagen Vera vrijwilligers aanbellen en aankondigen dat ze voor de vergadering kwamen. Op het podium geen gitaren, maar projectie apparatuur voor het concert van Klaske Oenema. Geen microfoon in zicht. Oenema is zeker geen onbekende in Groningen. De artieste bracht een deel van haar leven hier door als studente en geniet nog de nodige naam en faam in de stad. Juist die mensen waren het meest in verwarring. “Klaske Oenema, die trad toch altijd op met gitaar”, werd er gefluisterd vooraf. Bij het uur U was het toch niet de stafvergadering, maar het was daadwerkelijk Oenema die het podium betrad. Gezeten op een krukje naast de apparatuur zette de inmiddels vanuit Amsterdam opererende artieste ‘Me in Place’ in en werd duidelijk wat er stond te gebeuren. De muziek kwam van band, maar de zang deed Oenema op het podium, terwijl haar handen met projecties met sheets en stukjes papier een verhaal neerzetten. Een combinatie tussen muziek, beeld en verhaal, waarbij het eerste verhaal de mensen terug bracht naar Deventer en een IJssel die de kaden van de stad onderwater zetten. Oenema maakt mooie stemmige muziek, waarbij ze soms ook de fluit of melodica pakt. Via een constante verandering op het scherm weet ze op verschillende manieren het verhaal te vertellen, soms heel direct, zoals in het openingsnummer, maar op andere momenten bouwt ze juist het hele lied aan voorstelling die langzaam vorm krijgt en uiteindelijk pas duidelijk wordt als het lied klaar is. De gekozen aanpak biedt heel veel voordelen, zoals die mooie combi met veel verrassing, okay, de muziek is weliswaar niet live, maar de zang wel. Nadelen kleven er ook aan. Vooral in de eerste twee nummers had Oenema soms even een momentje dat het moeilijk was te multitasken. Ga er ook maar aanstaan, en een beeld vormen en zingen. In de volgende nummers lukte dat perfect. Ander punt was dat het synchroon lopen van het beeld en de tekst ook moet kloppen. Met name in haar laatste nummer slaagde ze daar niet in. Niemand kan Klaske Oenema beschuldigen dat ze de makkelijke weg heeft gekozen en voor deze act mag er veel waardering zijn. Muzikaal was het indrukwekkend. Pines’ erg mooi, even als ‘Day Is Done’ en vooral ‘Foreign Boats’. Op heel herkenbare wijze, hoewel met de nodige melancholie, nam ze de toehoorders mee naar Noorderzon in het Noorderplantsoen in Groningen met ‘Seasons’. Een nummer dat eigenlijk ook wel een uitvoering op het festival verdiend. Minder uit de verf kwam een preview op een op plastic verpakkingen gebaseerde road movie, maar dat met het prachtige ‘Hope’ was dat gauw vergeten. Een zeer fraai en veelbelovend optreden van Oenema, voor even terug op vertrouwde bodem.
Klaske Oenema combineert beeld en geluid
