GRONINGEN – De eerste aanblik van Kaia Kater is met een enorm mes. Bij haar merch tafel slacht ze vakkundig een doos, zodat deze de inhoud, een fikse lading van haar laatste album ‘Grenades’, beschikbaar komt. Op ‘Grenades’ vertelt de Canadese niet alleen haar verhaal, maar ook het verhaal van haar familie en met name haar vader Deno die als tiener zijn geboorteland Grenada achterliet om zich als politiek vluchteling op de genade en het begrip van Canada te verlaten. Het is het verhaal van een immigranten kind dat verlangt naar dat tropische eiland waar ze nog veel familie heeft, maar evenzeer geworteld is in Canada en muzikaal de Appalachen in de Verenigde Staten heeft omarmd. In Vera in Groningen vertelde Kater op prachtige wijze al deze verhalen. Met een combinatie van folk, blues en invloeden van Caribische muziek. Met haar banjo, nu en dan afgewisseld met gitaar en haar begeleiders zet de zangeres onmiddellijk de toon met het prachtige ‘Saint Elizabeth’. Rustig met erg veel diepgang, een fijne banjo en haar mooie stem. Het is niet de enige stem die klinkt deze avond. Om het verhaal te vertellen van Grenada en van haar vader die opgroeide tijdens de socialistische machtsomwenteling in de jaren 80 op het eiland en de invasie van de Verenigde Staten die daar op volgde, waardoor al zijn kansen waren verkeken op een goede ontwikkeling speelde Kater in vier blokken nieuwsuitzendingen over de gebeurtenissen en hoorde je vader Deno vertellen hoe hij de politieke omwenteling door jonge ambitieuze Grenadianen had ervaren, de onderlinge strijd, de invasie door de Amerikanen en uiteindelijk zijn vlucht naar Canada. Heel persoonlijke boodschappen die aan de basis staan van haar album en het eerste gesproken stuk werd gevolgd door ‘Meridian Ground’ een lied over haar historie met prachtige lapsteel begeleiding en vol melancholie en hoop. ‘Canyon Land volgde daarna, schitterend en even mooi was ‘La Misere’. Voor dit nummer combineerde Kater een traditionele melodie met tekst en met alleen begeleiding op de contrabas van Andrew Ryan werd dit fantastisch driestemmig gezongen. Bij tijden was het optreden heel intiem en klein, dan ineens feestelijk of juist weer melancholiek. Een love song met ‘Nine Pin’, het fantastisch mooie ‘Grenades’, waarin de samenzang nu wat minder tot zijn recht kwam en eindelijk een liedje met ‘Starry Day’ dat wat minder uit de verf leek te komen, maar ook dat kwam weer erg mooi bij elkaar. Het beste van Canada, Grenada en de Verenigde Staten werd hier bij één gebracht. Kater heeft namelijk, met resultaat, een periode doorgebracht in de Appalachen om banjo te studeren en had daarvan de traditional ‘Little Pink’ mee genomen. Het einde van het concert was prachtig. Haar vader vertelde over het moment dat hij in Canada tijdens een trip voor veelbelovende studenten achter bleef en asiel aanvroeg. Vlak daarvoor zong Kater ‘New Colossus’ over het Vrijheidsbeeld en sloot af met ‘Poets Be Buried’ opgedragen aan haar vader. Wat een heerlijk concert was dit. Staande ovatie, maar dat is zonder stoelen in Vera standaard, resulteerde in een swingende blues toegift met de klassieker ‘Trouble in Mind’, eerder gezongen door sterke vrouwelijke artiesten als Sister Rosetta Tharpe, Dinah Washington, Nina Simone, Aretha Franklin, Janis Joplin en dat is geen verkeerd rijtje om in te staan. De eerste indruk van een krachtige dame klopt. Het mes heeft ze niet nodig, haar liedjes en verhaal heeft vitaliteit in overvloed.
Kaia Kater maakt het prachtig en erg persoonlijk
