GRONINGEN – De mensen die, als de spiegeltent in het Noorderplantsoen voor Noorderzon de deuren opent, direct nieuwgierig naar het podium lopen, net Judy Blank mislopen die haar make-up nog even doet in de spiegels, kan denken verkeer te zijn. De setlist vermeldt namelijk dat Juju & The Ponies gaan optreden, maar als een tel later het gezelschap op het podium verschijnt is het toch echt Judy Blank, die naast haar band, vooral veel dinosaurussen heeft mee genomen die haar vergezellen op de bühne. Het is één van de laatste optredens van Blank terwijl ze in Nederland woont. Ze is druk doende haar huis leeg te ruimen voor een toekomst in Nashville, waar ze een Amerikaanse droom hoopt waar te maken, maar Nederland niet zal vergeten. Het heeft nog een voordeel. Wie de Blank collectie compleet wil maken, op zolder vond ze een doos oude platen en haar eerste merch en dat heeft ze maar meegenomen naar Groningen.
Op het Noorderzon podium vertelde Blank dat ze inmiddels tien jaar als muzikant actief is. Daar mag ze eigenlijk wel een jaartje bij optellen, want in 2013 maakte ze grote indruk tijdens haar optreden bij ‘De beste singer-songwriter van Nederland’. Het lanceerde haar en binnen de kortste keren stond ze op North Sea Jazz en deelde ze een podium met Seasick Steve. Lowlands en Pinkpop volgden snel. Haar eerste album ‘When the Storm Hits’ verscheen, maar al snel veranderde de sound van Blank. Nashville trok haar toen ook al en haar Amerikaanse ervaringen, verwerkte ze in haar liedjes die steeds meer op de gitaar dan op de piano waren geënt. Deze switch bracht haar in het voorprogramma bij Macy Gray. Met het album ‘Morning Sun’ brak ze ook naar een nog groter publiek door. In het Noorden werd ze vaste gast bij podia als De Amer en Nijend24 en stond ook verschillende festivals. Het begin van de jaren 20 was een donkere periode voor Blank, maar ook nu bleek songwriting het antwoord en schreef ze zichzelf weer de goede kant op.
Met deze songs, die langzamerhand en vooral in Nashville, tot een nieuw album zijn uitgegroeid dat binnen afzienbare tijd met verschijnen, en uitermate goed geluimd, betrad Judy Blank met haar Ponies, waaronder Ivar Otten op gitaar en Gino Buragevic op drums, ook bekend van Future Husband en daarnaast een bassist, het podium en ging onmiddellijk aan de slag met het nog binnenkomende publiek. Een uitverkocht huis, zorgde voor een goed gevulde tent, die eerst werd getrakteerd op ‘Killing Time’, een lekkere song die rustig werd opgebouwd en daarna het prachtige ‘Toy Heart’ dat nog een streepje ingetogener was, maar met mooi drum werk en prima gitaaraccenten net dat extra pit kreeg. Blank verschuldigde zich dat ze al begonnen was, terwijl nog niet al het publiek binnen was, maar de wetten van een festival en had met ‘Karaoke’ een mooie meezinger voor de mensen in dit kalm van start gaande, maar mooie uitgebouwde nummer. Op tal van manieren werd het publiek de show mee in genomen. De enthousiaste, soms hoteldebotel, verhalen met veel spontaniteit in haar inleidingen, publieksparticipatie, waarbij de zangeres oprecht geraakt was als het publiek spontaan inviel en al simpelweg, door de mensen te vragen om maar een stapje vooruit te doen en nu en dan lekker te reageren op het publiek. Een heerlijke waterval, gelardeerd met haar fraaie songs, want inmiddels is Judy Blank een songwriter van formaat met haar liedjes die soms wat richting de Americana leunen, maar ook vaak zo uit het Great American Songbook zouden kunnen komen. Na het fraaie ‘The Magic’ en het lekkere wat stevigere ‘Cosmic Kids’ was ‘Fading Star’ fenomenaal. Een prachtige gevoeligheid en een mooie intensiteit gebracht met die fantastische stem van Blank, mooi op het voetstuk gezet door haar band. Na een sad song,’Tangled up in You’ over gaslighting en de heldere waarschuwing van de zangeres voor deze praktijken was ‘I’m Out’ weer wat robuuster en werd duidelijk waarom er zoveel dinosauriër op het podium stonden met het rustige, maar erg lekkere ‘Dinosaurs’. De inspiratie uit het Great American Songbook kreeg een mooi knikje door de fijne uitvoering van ‘The End of The World’, oorspronkelijk naar wereldfaam gezongen door Skeeter Davis meer dan een halve eeuw geleden. Daarna begon de tijd te dringen en bleek de setlist langer dan wat nog gespeeld kon worden. Lekker tweestemmig werd ‘String Theory’ nog gebracht waarna het optreden schitterend werd afgesloten. Judy Blank is een fantastische artieste en nu ze in de Verenigde Staten, waar ze ook succes heeft, gaat wonen, zullen dergelijke heerlijke concerten in Nederland minder vanzelfsprekend worden. Des te meer reden om haar nu nog even te koesteren.