TILBURG – Als Chica Chica voor de Popronde Leeuwarden Sedrana binnenstapt loopt Judith Renkema resoluut en regelrecht naar de enige aanwezige muziekjournalist. Vriendelijk stelt ze zich voor als Judith en vraagt of hij bij de zaal hoort. Nee, dat niet, maar mentaal is er wel een kruisje gezet achter Chica Chica en heeft ze het in het kader van de Public Relations uitstekend gedaan. Chica Chica is de band rondom één van Nederlands beste en meest gevraagde bassisten. Judith Renkema speelde bij mensen als Jeroen Kant, Judy Blank, J.W. Roy, Komodo, Alvaro Soler, Jaimi Faulkner en Sheewawah. In zekere zin is Chica Chica een soort van voortzetting van Sheewawah, want in die band speelde Renkema ook samen met gitarist Jeroen Kant en drummer/percussionist Gino Bombrini met wie ze nu Chica Chica vormt. De Popronde zet Chica Chica in het zonnetje met de woorden: “Psychedelische cumbia, exotische filmscores en funky grooves vormen de basis voor de spannende muziek van Chica Chica. Dit trio neemt je mee op een road-trip terug in de tijd. Melodische baslijnen, onstuimige gitaren en Zuid Amerikaanse percussie. Organisch en korrelig, zonnig en vol leven. Als de analoge foto op je favoriete Peruaanse langspeelplaat.” Chica Chica treedt op 10 oktober op in The Social Hub in Groningen en tijdens Popronde Emmen op 7 november is het trio te zien in De Gele Kameel.
“Tot nu toe gaat de Popronde heel goed!” Een jubelende Judith Renkema vertelt, ondanks een vliegende haast, want de auto naar Groningen staat al voor, over haar muziek en de Popronde. “We hebben op erg leuke plekken gespeeld en enthousiast publiek gehad.” De bassist brengt dan de doelstelling waarom ze met haar band deel neemt onder woorden. “We willen groeien als liveband en uiteraard een nieuw publiek aanspreken. We zoeken ook een tof label vinden om ons toekomstige tweede album bij uit te brengen.” Dan gebruikt ze haar spreektijd om maar even iedereen aan te moedigen om vooral een Chica Chica show tijdens de Popronde te bezoeken. “Het is een show die je tijdelijk meeneemt naar een andere wereld, alsof je een tijdscapsule instapt. Wij spelen ook een paar cumbia classics om onze helden te eren. Je kunt bij onze muziek zowel wegdromen als dansen en wij vinden het altijd fijn als de set eindigt in een dansende menigte!”
Ralph de Jongh, Simon Keats, Tangerine, Gregory Page, Van Dik Hout, Marlijn Weerdenburg, Nathan Page en Michael Prins vervolgen we het rijtje van nationale en internationale namen die Renkema op bas bijstond in de studio of op het toneel. Een prachtige opleiding ook voor je eigen werk. Renkema knikt instemmende. “Ik heb vooral goed kunnen mee kijken met hoe andere artiesten het aanpakken. Dingen die ik goed vond werken heb ik kunnen meenemen in mijn werkwijze, maar ik heb ook zaken gezien die ik juist anders zou aanpakken. Het is een hele goede leerschool geweest en toch is het anders als je het ineens zelf moet doen. Optreden heeft veel aspecten en is onvoorspelbaar. Soms is het fantastisch en soms slaat het helemaal dood. Wat het zo mooi maakt, maakt het ook moeilijk. Je kan niet alles sturen maar het is magisch als alles op zijn plek valt.”
Een gesprek met Judith Renkema is uiteraard niet mogelijk zonder dat de bas ter sprake komt. Hij staat al naast haar klaar voor de reis naar het noorden en ze klopt liefkozende op de kist. “Bassen voelde voor mij al heel snel natuurlijk, soms heb je dat met een instrument. Doordat ik het veel ben gaan doen en er goed in werd, ben ik van het instrument gaan houden. Ik ben rond mijn 15e begonnen met gitaarspelen en bassen. Mijn ouders hebben mij altijd gesteund en zagen dat ik er helemaal in op kon gaan. Het is in die zin een beetje vanzelf gegaan. Op mijn 17e werd ik aangenomen op de Rockacademie in Tilburg en sindsdien ben ik werkzaam als muzikant. Ik heb nooit nagedacht over de pro of cons. Het is iets wat ik ben gaan doen omdat ik voelde dat ik moest doen en wellicht omdat ik naïef en jong was is het nooit in me opgekomen dat er ook nadelen zouden kunnen zijn. Ik denk ook niet dat je daar teveel mee bezig moet zijn. Het is hard werken, af en toe emotioneel slopend maar er komt ook altijd iets voor terug. Het is in ieder geval een enerverend bestaan zullen we maar zeggen”, concludeert ze met een gulle lach.
We duiken dieper de muziek van Chica Chica in. De combinatie psychedelische cumbia, exotische filmscores en funky grooves in een spannende latin sound is niet alledaags in ons kikkerlandje. “Ik begon voor het eerst met nummers schrijven, toen had ik net cumbia ontdekt. Er ging toen een hele wereld voor me open! Verder luisterde ik in die tijd veel naar oude funk en soul platen, compilaties van het label Analog Africa en film muziek. Die combinatie is wat eruit is gekomen toen ik eenmaal ging schrijven. Ik begin meestal met een drumbeat die me aanspreekt, vaak komen die van een oude cumbia of funk plaat. Dan schrijf ik een baslijn en daar dan weer een gitaarlijn op. Soms pak ik het juist andersom aan. Als ik één stuk heb, dan probeer ik een tweede erachteraan te schrijven, zodat het gaat voelen als een verhaal. Een soort van A/B structuur en met soms ook een bridge, Uiteindelijk eindig ik met een demo met twee of drie thema’s en dan gaan we met de band of producer zitten om er een echt af nummer van te maken.” Ze prakkiseert even. Formuleert een gedachte: “Wellicht goed om te weten is dat ik ook veel bezig ben met beeld. Ik teken en fotografeer ook. De muziek heeft voor mij ook een visueel element en met dat in het achterhoofd ga je er wellicht ook anders naar luisteren. Verder probeer ik altijd een vleugje melancholie in de thema’s en sfeer te verwerken. Mensen denken wel eens dat dit alleen zonnige en vrolijke muziek is maar dat is eigenlijk niet de intentie. Er zit overal een onderhuidse spanning in en die melancholie en diepte is altijd terug te horen in de nummers.”
Het is tijd om af te sluiten als Chica Chica tenminste op tijd in Groningen wil komen. “De albums”, herinnert ze Jeroen Kant die het laatste wat nodig is inpakt. “We hebben net ons album uit. We wilden Chica Chica op de kaart zetten en onszelf introduceren als band.” Dan gaat het de frisse ochtendlucht weer in van Tilburg. Renkema sluit af met een blik over haar stad en verzucht. “In Tilburg heb je een hoop muziekopleidingen en natuurlijk te gekke venues als 013 en Paradox. Als muzikant is het dus een hele leuke plek om te wonen! Ik denk niet dat ik perse veel inspiratie heb gevonden in die specifieke scene in de stad. Ik hou heel veel van Tilburg, maar de muziek die ik luister en maak is daar niet echt te vinden…. Uiteraard heb ik wel veel speel ervaring hier opgedaan en natuurlijk een hoop geleerd op de Rockacademie en mijn Master opleiding.” De auto is gestart en de weg naar Groningen ingezet om op 10 oktober te overtuigen bij de Popronde in The Social Hub, net als op 7 november in De Gele Kameel in Emmen en op tal van andere Popronde plaatsen.