Een lekker muzikaal ongecompliceerd folk album levert Johnny Campbell af met ‘Avalon’. De Brit geniet hier in de omgeving ook de nodige populariteit met zijn vrolijke en stevige optredens waarin in goede folktraditie plaats is voor enige humor en een flinke traan, maar ook een dosis maatschappijkritiek. Dat komt terug in dit album dat van start gaat met het vrolijke ‘Bank of the Roses’ en het melancholische ‘Wanderlust’. In Nederland staat Campbell vaak alleen op het podium, dus het is prettig hem nu aan het werk te horen met een viooltje, zoals in de opening en fraaie harmonieën in ‘Wanderlust’. ‘Leavers Avenue’ is dan weer solo en had best wat meer mogen worden uitgebouwd. Het is een rustig nummer dat net wat te weinig weet te bieden. Op ‘Arthur McBride’, één van de meer politieke songs, slaagt Campbell hier wel in. Een mooi vertelsel dat goed weet te boeien. Campbell heeft een lekkere folkstem met goede rauwe randjes. Het geeft zijn zang leven en boeit. Het is mooi traditioneel, maar dan in een verlengde van bands als The Men They Couldn’t Hang en The Dubliners. Veel prettige liedjes en sommige die net wat minder boeien, maar toch niet er door zetten. ‘Showtime’ is ook zo’n liedje, maar het schitterende ‘Tha Dalesman’s Litany’ en ‘Last Year’ compenseren dat volledig. Vooral het eerste nummer is prachtig. Dat trekt zich aangenaam door naar het einde van dit album dat voor de folkliefhebber de moeite waard is. Gewaagd is ‘Planxty Karina’ met gitaar en vogelgeluiden en verder instrumentaal. Dan zet Campbell nog even met het droeve en prachtige melancholische ‘Tear Stained Letter’ een grote punt op de i met dit mooie nummer van het album. Geen pretenties, gewoon goede muziek.
Johnny Campbell – Avalon
