MEPPEL – Olijk kijkt hij bij de soundcheck om zich heen als de eerste bezoekers zich verdringen voor zijn podium tijdens Sunday Roots in Meppel. Joe Buck Yourself heeft de hele dag herinneringen opgehaald met collega’s, zat vooraan bij concerten en liep met een tred of de wereld op zijn schouders ruste over het terrein. Nu zit er een man in oorlogstooi, maar dat moet je niet te serieus nemen, want onder het uiterlijk vertoon zit een geschikte vent en een goede muzikant. Een veteraan van vele bands die nu voor zichzelf zijn eigen pad kerft als one man band. Gezeten met gitaar en de gitaarkoffer als drumstel met twee pedalen. Het kost even tijd om alles goed te krijgen, want hij heeft een hekel aan monitoren en de pedalen mogen scherper. Dan is het tijd om ‘Planet Seeth’ in te zetten een liedje over haat en daarop volgt ‘Dig a Hole’. Die olijke blik komt regelmatig voorbij, maar ook een kwade blik als het liedje daar aanleiding toe geeft. Joe Buck Yourself bouwt sterke en bepalende ritme’s op met country en punk invloeden. Ongepolijst, maar indrukwekkend. Na een paar nummers gaat het tempo omhoog en maakt de zanger indruk met ‘Tango’. De nummers van Joe Buck Yourself hebben, mede door de gitaarkistpercussie een bezwerend karakter. Af en toe lijkt het of de artiest geen country, maar de liederen van de inheemse Amerikaanse volken als inspiratiebron heeft genomen. Het is prachtig. Zijn teksten zijn erg to the point. Geen uitgebreide vertellingen, maar kort en krachtig. Even is er verwarring bij Joe Buck Yourself. Hoe lang moet ik spelen? Een half uur toch. Het blijkt nog een kwartiertje langer, maar het publiek roept om drie uur. Ook geen probleem, vorige week had ik nog een concert dat drie uur duurde. Aan het begin van een lange toernee en met een stem waar door slijtage diepgang aan is gegeven, wordt dat hem niet aangedaan. Wel sluit hij af met nog een aantal sterke nummers als ‘Devil is on his Way’ en hij eindigt met ‘Bitter is the Day’. Tegen de zin van het publiek, maar als op het andere podium een band begint te spelen stroomt het langzaam leeg. Langzaam staat Joe Buck op begint het podium leeg te ruimen. Hij heeft dan de uitstraling van een kwetsbare lieve man die hulpvaardig nog een fan te woord staat, een praatje maakt en inpakt voor het volgende optreden. Waarschijnlijk een reis voor het leven, van show naar show, want daar hoort hij thuis, op het podium, met zijn liedjes.
Joe Buck Yourself bezweert
