STEENDAM – De Bostonse Singersongwriter Jenee Halstead is momenteel op toer in Nederland en voor het optreden in Steendam op het podium van Peter en Leni zat ze heerlijk op het terras met uitzicht over het Schildmeer te genieten. De zangeres liet zich verleiden tot verse appeltaart met slagroom net de bij chefkok uit de oven. Dat gaf haar de kracht om ’s avonds een heel fijn concert te geven in intieme setting. Terwijl de avond viel over Steendam zette Halstead krachtig ‘Bitten by The Night’ in, wat met zijn stevigheid in zang en gitaarspel zorgde voor een opening die direct het publiek wakker schudde. Wie goed ging zitten voor een avond vol robuuste liedjes kreeg maar voor een deel gelijk. Halstead bood een concert vol met mooie plotwisselingen. Van uptempo en krachtig naar zacht en gevoelig en van zwaar en intens naar luchtig en vrolijk nam ze haar publiek mee op een rondrit door haar emoties. Haar vehikel was haar stem. Een stem waarmee ze moeiteloos met prachtige stembuigingen liedjes ineens een andere kant op kan sturen of de lading een draai geeft. In het erg mooie ‘Building You An Altar’ nam ze al wat tempo terug en erg mooi was het liedje over ontrouw ‘Dusty Roads’. Halstead is een waarnemer van haar eigen, maar nog meer de menselijke natuur in het algemeen. Ze pakt haar waarnemingen over liefde, leed, dood of welk onderwerp haar maar pakt en verwerkt dat in een lied. Vaak is dat droevig, zoals in ‘Rodeo of Sadness’, maar een liedje als ‘Before I Go’ was tokkelende ineens veel luchtiger. Het was jammer dat ze slechts af en toe ook meer in de materie dook in haar aankondigingen. Hierin was het nu en dan van de hak op de tak met soms hele verhalen die niets met het navolgende liedje te maken hadden. Soms werd zo’n nummer wel van een mooi kader voorzien en gaf ze een inkijkje in de gedachten achter haar songs. ‘De meezinger ‘Damascus’ was bijvoorbeeld zo’n nummer. Een lied waarbij niet de Midden-Oosten problematiek werd aangestipt, het nummer staat al jaren op haar setlist, maar juist de problemen in Alaska tussen het behouden van de prachtige natuur en het scheppen van werkgelegenheid en het draaiende houden van een economie zodat de mensen ook kunnen leven en werken. Een wereldwijd probleem, waar de oplossing nog niet voor is gevonden. Haar eerste set sloot ze af met een cover van ‘Woodstock’ waarbij haar versie meer aansloot bij de uitvoering van Joni Mitchell zelf dan bij de meer gehoorde versies van dit veel gecoverde nummer. Na de pauze veel werk van haar nieuwste EP ‘Edge of The World’. Ze opende met het prachtige titelnummer en even mooi was het bij tijden smekende ‘Juarez’, dat in opzet een protestlied was, maar eindigde als smeekbede van een mens aan een geliefde om niet naar de gevaarlijke Mexicaanse stad, het centrum van de misdaad, te gaan, ondanks dat daar wellicht een snelle dollar te verdienen viel. ‘Deep Dark Sea’ is dan weer een decennium ouder, maar een prachtig lied over de angst om dood te gaan, in het lied verbeeld door de aanval van een haai die in het diepe water op de zwemmer loert, en hoe daar mee om te gaan. Als toegift het overbekende Dolly Parton nummer ‘Jolene’, ook een nummer dat op te veel Americana setlisten staat, maar Jenee Halstead bracht het prima. In de keus van haar covers mag meer originaliteit, maar haar uitvoeringen zijn erg fijn. Sinds jaar en dag komt Halstead, al dan niet alleen al dan niet met een ander, naar Nederland om op te treden. Dat moet ze blijven doen. Een bijzondere zangeres die een mooie, maar ook een tot nadenken stemmende avond in petto heeft voor haar publiek.
Jenee Halstead scoort met stembuigingen
