Precies één keer trad de Australische Imogen Clark op in Nederland. Als nog prille, maar langzaam doorbrekende artiest was ze met een collega Australische band op tour in Europa om het voorprogramma te verzorgen. Er was één optreden in Nederland, maar daar zou Clark niet optreden. Een verkeerde aanduiding op de tour poster zorgde voor een misverstand, toen een ondernemende muziek journalist haar interviewde over juist dit optreden. Een voldongen nfeit was geboren en met wat verschuif werd er daarom toch plek voor haar geschapen om een korte set te spelen. Een aantal jaar later is Imogen Clark hard op weg om een grote naam te worden. De Australische won met haar debuutalbum ‘Love & Lovely Lies’ en diens opvolger ‘Collide’ al bijna elke country award in Australië die er te winnen viel e ook haar single stonde hoog in de lijsten. Daarnaast bracht ze een EP en een Live EP uit. Haar meest recente album verscheen in 2020 en heeft als titel ‘The Making of Me’.
Voor een verdere stap verhuisde Imogen Clark naar Nashville en vanuit haar nieuwe thuishaven brengt ze nu het album ‘The Art of Getting Through’. Voor dit album nam ze niet alleen op in Peter Frampton’s Studio Phenix in Nashville, maar ook in de East West studios in Los Angeles en op de heilige grond van de Abbey Road studio in London. Dat is echter niet wat het album zo goed maakt. Het zijn de voorwaarden. Wat de plaat naar een zo hoog niveau tilt is het niveau van de songwriting. Imogen Clark durft zich bloot te geven. Het zijn persoonlijke observaties in een fijn country of country-pop jasje. Het gaat er over dat het leven niet altijd gemakkelijk is, hoe je gekwetst wordt en daar een dikke huid mee kweekt en dat je het met je ervaringen maar moet zien te redden in het leven, zonder ooit een tweede kans te krijgen. Over mannen die op jacht zijn en hopen van je te profiteren op kwetsbare momentenzijn, mentale gezondheid en eetstoornissen. Het klinkt erg zwaar en dat is het ook, maar wat levert het een fantastisch album op. Dat fantastische is zeker van toepassing op ‘If I Want In’, het openingsnummer dat ook als singel is uitgebracht. In het nummer rekent Clark op prachtige wijze met de verwachtingen van de maatschappij en haar omgeving. In deze song, schets de zangeres, vocaal bijgestaan door Georgia Maq, hoe iedereen in haar omgeving getrouwd is of aan het afkicken en dat het lood om oud ijzer is. In ‘Silhoutte’, dat weer flink fel is, bezint ze haar eetproblematiek en in ‘Natural Predator’ de mannen die azen op kwetsbare dames en schreeuwt haar waarschuwingen uit. Ze werkt op tal van nummers met bekende muzikanten. Leden van de band van Elvis Costello spelen mee op ‘Big One’. Een sterk nummer met een mooie opbouw over kleinzieligheid. Het rustige ‘The Last Of Me’ is prachtig prangend als in de refreinen het met overtuiging zingt. In het nummer gaat ze terug naar de dagen van de pandemie, toen ze mentaal op een dieptepunt zat. Een inktzwarte tijd. Het titel nummer volgt met heerlijk scheurende gitaren, prachtige zang en een flink tempo, dat even zakt tijdens de zang. Wel het titelnummer, maar niet het meest uitgesproken nummer als het gaat over maar door buffelen in het leven. Je komt dan onder andere relatieproblematiek tegen in het countryrock nummer ‘Stopover’ als de Australische stevig afrekent met een vergane liefde of juist dat je verliefd wordt op iemand die al bij een ander is in het smartelijke ‘Sebastian’ als ze fantaseert over hoe het zou kunnen zijnen de hoop dat Sebastian het ook zal zien. ‘The Noise’ is lekker tegendraads. Prachtig is de afsluitende ballad ‘If Your Heart Never Breaks’ met aanzwellende strijkers Een fantastische co-write met Jim Laurendale zet haar nogmaals neer als de wereldster in wording. Een podium heeft een claim to fame, net als die podia waar de jonge Beatles optraden of U2 of Nirvana voor ze beroemd werden. Een fantastische plaat, uit het leven gegrepen. Iemand om te gaan ontdekken.