Er zijn van die namen die rondzingen in een muziek gemeenschap. Van die namen die het grote publiek nog ontsnapt zijn, maar mensen die het dagelijks volgen allang op de korrel hebben. In België is dat de naam Iliona. Mochten we op dit moment concerten hebben, dan was er vast iemand die je even aanstoot en zegt: Hé, volgende week treedt Iliona op, dat mag je niet missen. Iliona is Iliona Roulin uit Brussel en die mag je zeker niet missen. Aanvankelijk werkte ze samen met de zangeres Ana Diaz, maar de chanteuse slaat nu haar eigen vleugels uit. In maart vorig jaar debuteerde de nog piepjonge zangeres met een single die erg in de smaak viel en daarna volgden nog een aantal singles en nu moet deze kring in het water nog wat meer momentum krijgen met de prachtige EP ‘Tristesse’. In het Belgische is een herwaardering van het Franstalige lied gaande. Tal van prima artiesten kiezen niet voor het Engels, maar voor het Frans om zich te uiten. Iliona is één van artiesten in deze beweging die een duidelijke link heeft met het chanson, maar dat modern en zeer aansprekend her weet uit te vinden. De ingrediënten die Iliona hiervoor gebruikt zijn eigenlijk heel simpel. Een piano, weliswaar met stekker en dus meer mogelijkheden en nu en dan maakt ze ook gebruik van enige effecten op haar stem. Het resultaat is echter impressionant. In haar zang is ze het ene moment dromerig en verlegen, het andere zwoel en warm. Het korte voorstel rondje is het zweverige ‘Intro’. Langzaam wordt het gordijn opengetrokken en gaat het bijna naadloos verder in ‘Une Autre Vie’. Rustig en zeer fraai. Zachtjes bedwelmt de zangeres je in deze mijmerende song. Erg mooi maakt ze direct indruk in een heerlijke opening. Eén van de hoogtepunten van dit album, het wordt een EP genoemd, maar met 8 nummers is het een gulle EP, is ‘Reste’. Een wat verleidelijker meer naar de R&B neigende song, waarin vooral ook met de technische trucjes op een prima manier worden toegepast, zowel in de sound als in de zang. Fluks gaat het verder met ‘Rattrape Moi’. Dit nummer en vooral ‘Les Tulipes’ wat er na volgt zijn nummers waarin ook haar pianospel echt de hoofdrol krijgt. Vooral ‘Les Tulipes’ is spaarzaam in de begeleiding en laat aanvankelijk het elektronische achterwege, waardoor het erg mooi en puur wordt. Een prachtige nostalgie en triestheid is invoelbaar. Erg geslaagd, ook weer heel klein, is ‘Moins Joli’, prachtig ook gezongen en misschien wel het mooiste liedje van het album. Iliona sluit dan af met het ook zo prachtige vollere ‘Marguerite’ en ‘Baguette Magique’. De magie heeft ze dan al rondgestrooid. Een heerlijk afwisselend album vol met juweeltjes.
Iliona – Tristesse
