KLEIN WETSINGE – Als Mary Black, Frank Sinatra, Dizzy Gillespie, Kate Bush en Enrico Caruso ooit samen hadden besloten om een liefdesbaby met hun vijven te nemen, dan was daar waarschijnlijk een soort van Suzanne Savage uit gekomen. Hulde dus aan Pa en Ma Savage die dat met hun tweeën afkonden. De Ierse zangeres stond met haar The Savage Five in de kerk in Klein Wetsinge voor een concert in het teken van het schitterende album ‘Sleepwalking’ dat deze formatie onlangs het levenslicht liet zien. Een concert vol haar invloeden met folk, jazz en uitstapjes naar pop en klassiek en vooral schitterende muziek en expressieve zang. Savage, zelf vers ingevlogen uit een grote Duitse jazzbijeenkomst, had uit alle delen van de wereld haar begeleiders meegenomen. Sven Otte op contrabas, Rachael Yates op viola, Hugo Smit op cello en Alwyn Tomas op viool toonden zich een voortreffelijk strijkkwartet. Savage wordt beschouwd als één van de grootste geheimen van de Ierse muziek. Een geweldige zangeres die even makkelijk pop, folk, jazz of klassiek zingt en was Lemmy van Motorhead aangeschoven bij het vijftal had ook heavy metal geen probleem geweest of wie weet was hij wel betrokken, maar moet het zich nog openbaren. In de kerk in Klein Wetsinge lag de nadruk op folk en jazzy liedjes. Het concert opende rustig met ‘Fold’ en ‘Harmonium Song’ met de nog mooi ingehouden en prachtig zingende Savage, uitstekend ondersteund door haar vier strijkers die haar in de eerste nummers af en toe even overstemden. Gelukkig werd dat snel gecorrigeerd in het expressieve ‘Sweeter’ dat meer de jazz kant op ging, vervolgens werd het feëriek met ‘After Words’ en was er toch dat vermoeden van Lemmy met het krachtige ‘This is Love’ over een liefde vol passie en Savage de muzikale beuk er even ingooide voor dit hoogtepunt voor de pauze. Een pauze die uiteindelijk werd bereikt met het nieuwe ‘Say Something’. Na de pauze begon het jazzy met ‘Clocks’ en ging Savage met ‘Cast’ en ‘Dizzy’ even meer de pop kant op. Steeds echter met die mooie zang van die veelzijdige stem met dat enorme bereik. Daarnaast die fraaie, soms licht klunzige, maar daarom juist meer oprechte verhalen en die veelheid in emotie die Savage bij zichzelf, maar zeker ook bij het publiek, weet op te roepen. Hoogtepunten na de pauze waren ‘Body & Soul’, een jazzstandard en de titelsong van het album ‘Sleepwalking’ met naast Savage ook een hoofdrol voor de percussie op zijn bas van Sven Otte. Nog even een tegen het klassiek aanhangende ‘Stormy’ en het op de grens van pop en jazz balancerende ‘I Still Love You’, een sterke ballad voor Savage het podium verliet. Niet voorlang. Als toegift volgde het klassieke ‘Dido’s Lament’ van Purcell en met Dido kon het publiek alleen maar lamenteren dat het concert over was. Wat een mogelijkheden heeft Suzanne Savage, wat een stem, wat een expressiviteit, wat een weelde op een zondagmiddag in een klein kerkje op het Groninger platteland.
Ierland deelt geheim van Suzanne Savage met Klein Wetsinge
