AMEN – Bescheiden, bijna verlegen zoekt Thijs Kuijken van I AM OAK zijn weg naar een krakende kruk. Op het podium van De Amer in de fraaie tuin in Amen is dat begrijpelijk, want het is de eerste keer dat I AM OAK op deze roemruchte gronden zijn muziek mag spelen. In een interview gaf Kuijken nog aan vlak voor de Corona pandemie dat Mexico op zijn verlanglijstje staat, maar ook Amen viel in de smaak. Hij solliciteerde op het laatst nadrukkelijk, en zeer terecht, naar een optreden in de zaal, maar dan met hele band. In de tuin deelde hij het podium met een na hem komende artiest en dus was de tijd beperkt. In die korte periode bleek I AM OAK toch een zaadje van veelbelovendheid te kunnen planten met mooie nummers en een hint hoe het zou klinken als hij met de hele band op het podium zou staan. De sollicitatie werd gedaan met grote handgebaren, waarmee hij zijn band even op het podium toverde en levendig schetste Kuijken hoe dat er dan uit zou zien. Wie niet zo lang kan wachten, zou wellicht het prachtige album ‘Osmosis’ dat de band uitbracht in 2019 of de Corona dubbelaar ‘Odd Seeds’ die recent verscheen, kunnen beluisteren. Het laatste album is het resultaat van de wens om tijdens de Corona lockdown toch creatief bezig te blijven. De zanger schreef in 50 dagen 50 nummers die uitbracht via internet. Uit dat materiaal zijn 26 songs geselecteerd en uitgebracht op het nieuwste album. Gezeten op zijn kruk zette I AM OAK het rustige ‘Don’t I Know Enough’ in. Wat opviel was dat zonder aanloop onmiddellijk zijn zang prachtig was. Vaak duurt het wel even voor dat zijn plek valt, maar de stembanden van Thijs Kuijken waren goed bij de les en produceerden onmiddellijk zijn intrigerende zang, zelfs ondanks dat hij gezeten was tijdens het gitaar spelen. Een enkel van de liedjes kregen een keurige, weliswaar ook ingetogen, uitleg vooraf. ‘Kamikochi’ bijvoorbeeld ging over die keer dat de artiest in Japan was, een land waar I AM OAK nog een toernee had in 2019. In Japan was de artiest te hiken in de bergen met een vriend, toen ze een rechte regenboog zagen. Dat idee bleef hangen en inspireerde tot dit liedje, waarin het tempo iets hoger lag, maar in de mooi meanderende en traag door de tuin van de Amer stromende liedjes is dat zeer relatief. Erg mooi was daarna het tokkelende ‘How Long’ dat ook weer de schoonheid van de kalmte te bieden had. Na drie nummers op gitaar wisselde de zanger voor ‘Curt’ naar de toetsen, zette er een fikse beat onder en zorgde voor een mooi tegenstelling tussen de vollere en vlottere sound en de rustige zang. Tegenstellingen helpen vaak een liedje op een hoger niveau te krijgen, zo ook met ‘Swells’ dat een ingehouden krachtsexplosie was, die ontlading beloofde, maar nooit bood en dat maakte het prachtig, net als het meer robuustere, maar tegelijk erg kwetsbare ‘Hidden Cove’. Voor het afsluitende ‘Cold Heath’ ging I AM OAK terug naar zijn gitaar om met een toenemende intensiteit dit veelbelovende concert af te sluiten. De conclusie kan zijn dat het in de gaten houden van het programma van De Amer noodzaak is, want om I AM OAK met volledige band op de deel te zien staan met die mooie Indie-Folk, wordt vast een prachtige show.
I AM OAK solliciteert prachtig in de tuin van De Amer
