GRONINGEN – Een lach en een traan en voor goed relatieadvies kun je ook nog terecht bij Donovan Woods. De voornaamste reden om een optreden van deze Canadees te bezoeken is echter de muziek die deze man maakt. Op Take Root was hij geprogrammeerd op zolder, maar de klim de trappen op in De Oosterpoort in Groningen was zeker niet vergeefs. Woods toert momenteel met zijn recent verschenen EP ‘Big Hurt Boy’ in zijn koffer. Het album is een onderzoek over hoe falen en mislukking je toch kan verrijken en je er veel van kunt leren. Een mooi thema. Een mooie aanvulling op het oeuvre van Woods. Woods begon in zijn jonge jaren in Sarnia, een stad aan de oevers van Lake Huron in Ontario, met het schrijven van liedjes en bracht in 2007 zijn eerste album ‘The Hold Up’ uit en met een mooi ritme liet hij dat in 2010 volgen met ‘The Widowmaker’ en in 2013 ‘Don’t Get too Grand’, waarmee hij een Juno nominatie in de wacht sleepte. Zijn volgende album ‘Hard Settle, Ain’t Troubled’, uiteraard uit 2016 leverde hem een reeks aan prijzen en nominaties op. Hij liet zijn tijdsschema los en bracht in 2018 ‘Both Ways’ uit en dat bracht hem dan uiteindelijk die felbegeerde Juno award voor het beste contemporaine roots album. Om het lijstje af te maken, nog dat zelfde jaar verscheen ‘The Other Way’, een aanvulling op ‘Both Ways’ in en 2020 ‘Without People’. Een bijzonder roots aanbod van prachtige songs waar Woods uit kan putten voor zijn optredens. Opvallend detail was dat bij zijn optreden in Groningen geen enkel liedje van zijn laatste EP op de setlist stond. Met een grap en grol opende Woods met ‘It’ll Work Itself Out’, mooi klein rustig verhalend was dit een heel fijne opening. Wat opvalt is zijn stem. Een prachtig licht stemgeluid dat gracieus door zijn liedjes danst, aanzet waar het moet, diepte en emotie mee geeft, maar niet toestaat dat het te zwaar wordt, Een stem geluid dat je blij maakt ondanks droeve liedjes. Iedereen zat inmiddels geboeid en daarvan profiteerde Woods door met ‘Seeing Other People’ het wat krachtige en vlotter te maken. Inmiddels stond hij ook duidelijk lekker op zijn plek op het podium en kwamen er de verhalen. ‘Clean Slate’ is een nummer dat gaat over tweede huwelijken. Een herkansing om met schone lij te beginnen, maar met de ervaring van een eerste huwelijk. Zijn aankondigingen waren mooi inhoudelijk, maar vooral ook kostelijk omdat hij niet bang was zichzelf op de hak te nemen. Toch waren er ook prachtige serieuze en haast verstilde momenten. Voor ‘Our Friend Bobby’ bijvoorbeeld. Iedere vriendengroep die zo de middelbare leeftijd bereikt heeft wel een ‘Bobby’. Iemand die achterblijft, letterlijk zoals in dit liedje waar Bobby te vroeg sterft of figuurlijk waar succes, en gezin en een baan niet bij iedereen lukt. Vaak gaat dit ook nog samen. Het schitterende ‘Man Made Lake’ was ook zo’n nummer met een hilarische aankondiging over de zoon, Donovan Woods’ die staat te genieten van het meer, als zijn vader de idylle doorbreekt door te onthullend dat het meer eigenlijk een vuilnisbelt verhult. Een liedje over de relatie met vaders verpakt in een liedje over het milieu en dat dingen anders zijn dan ze lijken. Een fantastisch mooie song die uptempo indruk maakte. Daar deed hij met robuustere ‘Grew Apart’ nog een schepje boven op. Zijn nummers maakten indruk. Soms ook met wat nuttige achtergrond informatie. Zo moest je bij het indringende ‘Whatever Keep’s You Going’ het kinderkoor van de plaat, er bij denken. Het nieuwste nummer dat gespeeld werd was ‘I’m Around’. Een fantastische song over een relatie die eigenlijk al uitgebloeid is, maar waarbij de partners het nog in standhouden uit gewoonte, gemak of vrees voor wat het alleen zijn zal betekenen. Via ‘Portland Maine’ een nummer dat ook door Tim McGraw is gecoverd en het rustige verhalende ‘Next Year’ eindigde deze prachtige show. Een pareltje op zolder die hopelijk met band later nog eens een mooi hoofdpodium mag bespelen.
Humor en droeve liedjes gaan goed samen bij Donovan Woods
