AMEN – Het zijn lastige tijden voor iedereen in de muziek business. Is het voor de artiesten en podia die Nederland werken al een hele klus, stel je voor dat je vanuit Canada een Europese tour wil doen als band. Een mooi schema met verschillende festivals stond in de boeken, maar even snel als ze geboekt waren, verdwenen ze in deze pandemische tijden ook weer voor de Americana formatie Deep Dark Woods. Zonder festivals is het moeilijk om ook economisch zo’n reis met band voor elkaar te boksen en moet er gesneden worden. Het werd dus Ryan Boldt solo, zonder zijn bandleden als alternatief en gelukkig zag De Amer, waar de Deep Dark Woods waren geboekt voor een tuinconcert in Amen, dat wel zitten. De frontman, maar ook op eigen titel albums als bijvoorbeeld ‘Broadside Ballads’, uitbrengende zanger treedt vaker solo op. In het geval Boldt hoeft dat ook niet erg te zijn dat hij zonder bandleden op het podium verschijnt en zich neerzet op de deze middag aan een scheutje smeerolie toe zijnde krakende Amer kruk. Immers zijn biografie begint hij met een vergelijking tussen muziek en het loodgieter schap. Als je het over compliceert dan wordt het niks. Hoe simpeler je het houdt, hoe sneller het je raakt. Met deze gedachte start de Canadees met het soulvolle folk liedje ‘Treacherous Waters’, waarin hij ons meeneemt op een ogenschijnlijk rustige tocht, maar toch mooi zijn toeluisteraars op de diepgang en klippen wijst die onder de oppervlakte van dit concert schuilgaan. Het thema van het concert wordt duidelijk aangestipt in het tweede nummer van deze dag ’18th of December’ een fantastisch mooi liedje, net wat meer uptempo dan de opening, over een man die vol weemoed terug denkt aan degene die hij achterliet, maar toch zijn zwervende bestaan voortzet, want hij kan niet anders en er is nog zoveel om te zien. Hij is nog nooit in Parijs, geweest, nog nooit in Maine en als hij nu op het vliegtuig stapt is hij zo in California. Er is echter een stem van een geliefde die hem tegen houdt, maar zijn wanderlust is sterker. Veel van de liedjes van Boldt draaiden om dit thema, de onmogelijkheid om bij elkaar te blijven, verlating en bindingsangst. Bekeken vanuit tal van hoeken en perspectieven. De mooie Neil Young cover, geboren niet zo ver van Boldt in Saskatoon, bracht het publiek bij ‘Picture on my Wall’ een volgende hoogtepunt over wederom een liefde uit het verleden die haar schaduw naar het heden werpt, waar zij alleen nog aanwezig is als foto aan de muur en een prachtig nummer, met net iets meer power. De volgende interpretatie van dit thema kwam als toerende muzikant en de noodzaak hiervoor, maar ook wat je achterlaat als je als arme artiest afreist, maar de huur niet kon betalen en je eega met de verplichting die te voldoen opzadelde in ‘Pay the Rent’ of het prachtige melancholische ‘Virginia’ over een liefde die hem alleen nodig heeft als zij daar behoefte aan heeft en anders met de mannen flirt. Het is zeker geen vrolijke boel met Boldt als setlist samensteller. Veel van deze liedjes werden prima van een introductie voorzien. Droog en niet met veel drama vertelde hij er wat van. Aanvankelijk wat zoekende naar de juiste toon voor zijn publiek, viel hij steeds beter in zijn rol, vaak inhoudelijk, maar soms ook technisch met bijvoorbeeld een verhaal over D-tuning voor het sterke ‘Yarrow’. Muzikaal was het prachtig, vooral dankzij de fijn stem en de prachtige liedje, maar soms mocht het tempo nog wat meer verschillen, om de individualiteit van de liedjes te onderstrepen en miste je nu en dan de kracht van de band en variatie die dit met zich meebrengt. Terug naar het thema met ‘Leopold’, over een soldaat die naar de oorlog wordt geroepen en zijn bruid moet achterlaten en ook twee nieuwere nummers ‘Anathea’ en ‘How Could I Ever’ kun je hieronder scharen. Soms week Boldt even van de liedjes af, vertelde over sauna’s, zijn Nederlandse oma en kwam zo op zijn voorvaderen die in een gospelfolk duo zongen en onder meer de traditional ‘Wondrous Love’ op het repertoire hadden. Deze middag met een donkere kijk op menselijke relaties kreeg echter een onverwacht happy end. Het was het laatste optreden van Boldt op de toer en de volgende dag zou hij zijn liefde terug zien. Hij eindigde met een twee dagen eerder geschreven erg lief liefdesliedje ter ere van haar ‘Sweet Grows The Fruit’. Er is dus hoop en volgend jaar hoopt Deep Dark Woods, dan als band, alsnog die Europese toer te doen.
Het lijkt hopeloos, maar er is een happy end bij Ryan Boldt
