EMMEN – In Facet, de bibliotheek van Emmen, kijkt tijdens de Popronde de rücksichtslos miljoenen Russen uitvagende dictator Stalin streng vanaf de cover van zijn biografie uit op de piano van Reginald ‘Regi’ Somai. Hij wordt geflankeerd door de Franse President Nicolas Sarkozy, die geen slinks middel onbenut liet om zijn doel te bereiken en zelfs in de gevangenis verdween en onze eigen revolutionair Willem van Oranje. Of de drie heren van piano hielden, staat wellicht in hun biografie. Wel bezitten ze kwaliteiten die ook als profvoetballer van belang zijn. De absolute wil om te winnen. Regi Somai was bijna profvoetballer geweest. Wellicht heeft hij ook bij het binnenrijden van Emmen gezien dat de aankondigingen voor de wedstrijd FC Emmen – Jong Ajax prominent opgesteld stonden en was hij liever als ex-Feyenoorder en Excelsior speler tegen de Ajacieden in het strijdperk getreden, maar ook in Facet scoorde hij een overwinning. Net niet goed genoeg, blessures en misschien stond wel op het papier van de trainer: “Getalenteerd maar te lief”. Te lief is iets waar je Stalin, Sarkozy en onze vader des vaderlands niet van kunt betichten.
Vlak voor het optreden schuifelt een man in Facet naar voren. Hij heeft een vraag. Wat is het verschil tussen klassiek en neo-klassiek. De stijl van Somai heeft als aanduiding namelijk neo-klassiek. De pianist zoekt naar een antwoord. “Misschien vinden ze wat ik doe wat te simpel?” Hij is te bescheiden, want neo-klassiek is gebaseerd op klassiek, maar met eigentijdse toevoegingen. Na dat duidelijk werd dat de Champions League winnen niet in de sterren stond, viel Regi Somai in een diep gat. De droom spatte uiteen en hij ontdekte dat piano spelen hem troost gaf. Als autodidact via filmpjes op het internet leerde hij zich zelf de beginselen. Therapie met prachtige, meditatieve en lieflijke resultaten. Helemaal met lege handen zal hij niet uit Emmen vertrekken. Naast de piano ligt ‘Joe Speedboat’ van Tommy Wierenga, een geschenk deze periode van de bieb aan de bezoekers. Toeval bestaan niet, want ook in deze roman gaat het over iemand die zijn hele leven en dromen ziet omgegooid worden en een nieuwe plek voor zichzelf moet vinden.
Rustig, zacht en lieflijk speelt Somai een kort intro, voor hij omdraait. Met fijne introducties geeft hij wat inzicht in zijn composities. Hij begint met ‘Hoop’, de hoop die hij voelde toen hij zijn droom niet zag uitkomen, maar deze kon vervangen door nieuwe dromen en weer zijn weg in de maatschappij vond. Mooi opgebouwd proef je eerst de droefheid, voor er een omslagpunt is en het krachtiger en steeds optimistischer klinkt. Zijn twee stuk is ‘Een Monoloog’. Met al die vragen die hij had ging achter de piano zitten en ontdekte dat de piano de antwoorden had. Een fraai stuk, maar dat nog iets meer ontwikkeling mag hebben. Somai moet wel teleurgesteld en boos zijn geweest, dat zou juist in deze monoloog nog best wat meer tot zijn recht mogen komen, maar het blijft rustig en meditatief. Na het stuk draait hij zich naar het publiek en vraagt wie weet wat ‘Petrichor’ betekend. Een dame weet het, de geur na een hete dag en ineens gaat het regenen en als het dan droog wordt is er een specifiek aroma. Voor Somai is het de geur van vrijheid als hij na school op een pleintje ging voetballen en niet liet weerhouden door de regen op het asfalt. Een prachtig stuk, waarin juist wel die progressie is en je meegenomen wordt naar dat Rotterdamse pleintje, waar alle zorgen even weg zijn en je mee gaat in het ritme van het spel, het ritme van de regen en de euforie van de vrijheid. Fantastisch is ‘Saudade’. Tijdens een break-up trachten Somai en zijn toenmalige vriendin de relatie te redden door een weekendje Maastricht. Te vergeefs en als ze naar de trein gaan is er het besef dat de relatie niet meer te redden is. Nog samen een kop koffie, lijkt het afscheid en de dame in de koffietent zet een plaat ‘Saudade’ op. Dat moet welhaast een Fado plaat geweest zijn, want het pakt precies de emotie van het moment voor Somai. Iets missen wat er niet meer is. Een fantastische compositie met dezelfde titel komt hieruit voort, onderstreept door een verre gil van kind dat zijn moeder mist in de bibliotheek. “Mama, wacht op mij”. Je kan Regi Somai alleen maar adviseren om te luisteren naar Amalia Rodrigues of andere klassieke Fado vertolkers of moderner naar Lina_Räul Refree en het Belgische Ão. Er ligt een goudmijn op hem te wachten. Hij sluit af met een improvisatie om de sfeer te vangen van dat intieme optreden in Emmen. Hij is op reis, maakt progressie, maar er is ook nog veel te ontdekken voor de zeer veelbelovende Reginald Somai. Lief is een prachtige emotie in de muziek, maar je mag ook af en toe best boos zijn. Dat is ook okay.