SCHEEMDA – Het optreden van Konradsen tijdens Grasnapolsky was zo’n pareltje dat je af en toe aantreft als de oester zich opent. Op het hoofdpodium in De Toekomst in Scheemda gaf de band rondom zangeres Jenny Marie Sabel en Eirik Vildgren een prachtig visitekaartje af. Het duo met band kreeg al enorm goede kritieken voor hun debuutalbum ‘Saints And Sebastian Stories.’ die ze ook buiten Noorwegen in het oog deed springen. Jenny Marie Sabel en Eirik Vildgren met hun bandleden, waaronder de ook van Vonheim bekende Erlend Vesteraas, bleken die pracht ook te kunnen vertalen naar de bühne in Scheemda. Het is Scandinavische folkpop wat ze brengen. Weids opgezet, vaak traag en minimalistisch, maar ook modern, integer en bewogen. Het concert had hetzelfde openingslied als het album. ´Never Say A´ is rustig met een oplopende schoonheid en intensiteit. Dat is overigens een kenmerk van eigenlijk de meeste liedjes van deze formatie uit Oslo. Veel liedjes kennen een mooie ontwikkeling in sfeer of in tempo. ´Television Land´ begint bijvoorbeeld ook mooi rustig maar wordt allengs wat steviger en is erg mooi. Dat wordt nog weer overtroffen door in het net wat swingendere ´Baby Halleluja´ waarin met de loop prachtige effecten worden gecreëerd en Eirik Vildgren zijn trompet zet tegen de sobere, maar oh zo mooie zang van Jenny Marie Sabel, die een heel eigen klank heeft. In de zang mag ze bijtijden nog wat duidelijker haar teksten zingen, want die zijn fraai en het luisteren waard. Nu en dan werd het wat robuuster, bijvoorbeeld in het lekkere ´Warm Wine´ of in ´Red to Rhyme´dat ristig begon, maar dan het tempo oppikte. Het hele concert werd gebracht met een zekere ernst en urgentie. Nu en dan werd gebruik gemaakt van de loop om de sound te versterken of om effecten te scheppen. Op het podium een duidelijk degelijk stel muzikanten die mooi hun werk neerzetten. De aankondigingen van de nummers waren prima, hoewel op dit terrein nog wel wat groei mogelijk is om meer beleving bij het publiek te krijgen en een betere kadering tussen de nummers. Soms was er ook een duidelijke scheidslijn tussen het luisterende publiek en de band op het podium. Deze twee werelden kwamen, ondanks de pracht, niet altijd helemaal bij elkaar. Liedjes als meer uptempo ‘Roasted’ of ‘Dice’ bevatten een mooie droefheid of melancholie en waren voortreffelijk. Vaak met een ook belangrijke rol voor de drums die goed het tempo aangaven en desnoods het ritme wat optrok. Naast de individuele zang waren vaak ook de harmonieën prachtig, zoals in ‘Written to the Others’. Erg intens werd daarna besloten met ‘Give us A Reason’ dat prachtig was met wederom prachtig trompet spel. Een heerlijk veelbelovende band.
Heerlijk Konradsen spreekt tot de verbeelding
