LEEGKERK – Een heerlijke zomerse dag kreeg een kers op de taart in Leegkerk. Ondanks Olympische competitie op TV zat het kerkje van Leegkerk bomvol. Kent u deze band vroeg een bezoekster aan een andere bezoeker die door Timo de Jong hartelijk werd welkom geheten. Ik niet, maar ik denk ik kom op tijd, dan heb ik een mooi plekje. De mensen die wat later de kerk bezochten zagen Zeevonk CEO Eva Waterbolk persoonlijk een stoel voor ze pakken en toen ook de extra rijen gevuld waren stonden de mensen tot aan de deur of lagen helemaal vooraan op zitzakken. Het gezelschap dat zo’n grote toeloop veroorzaakte in de achter Hoogkerk verstopte kerk van Leegkerk, midden in de weiden met een verdwaalde boerderij als buurman was de Groningen Folk Revue bestaande uit Heta Salkolahti, Harmen Ridderbos, Robin Yzerman, Timo de Jong, suze who?, Melle Leijten, Megan Blok en Abel de Kam. Acht getalenteerde artiesten uit de stal van Zeevonk of met hen in vriendschap verbonden.
Gronings Vuur dirigent Harmen Ridderbos en Heta Salkolahti, die beide zoveel podiumkilometers met Town of Saints en andere formaties hebben gemaakt vroegen een aantal vrienden thuis om gewoon eens lekker met elkaar muziek te maken. Geen druk, geen moeten, gewoon lekker doen en laten wat je wilt. Dat beviel en werd serieus toen het Melodica Festival in Keulen ze uitnodigde om daar als Groningen Folk Revue die huiskamer sessie op de bühne te brengen. Als één grote band in wisselende samenstellingen werden liedjes gespeelt van alle leden van de Groningen Folk Revue. Uiteraard wil je dat dan ook een keer voor eigen publiek doen en hopelijk laait ook het Melodica vuurtje weer op in Groningen, waar voorheen een aantal fantastische edities van dit festival ook in de Martini stad zijn gehouden. De kerk van Leegkerk heeft in de zomer op zondagmiddag ruimte voor culturele activiteiten en bood gelegenheid om Groningen Folk Revue ook in Groningen te laten horen waar ze voor staan.
Het is niet zo dat je acht getalenteerde artiesten op het podium zet, je ook onmiddellijk een prachtige show hebt. In Leegkerk bleek dat bij tijden wel het geval. Je kon merken dat op momenten alles samenviel en dan werd het fantastisch. Op andere momenten was het zoeken en bleef het te bedeesd of kwam het pas halverwege bij elkaar. Een voorbeeld daarvan was het eerste nummer ‘Truce’. Robin IJzerman was de eerste die naar voren stapte om ‘Truce’ in te zetten. Het begon zacht en even leek iedereen op zoek naar elkaar, maar langzaam kwam het los, helemaal toen ze de zang wat zelfverzekerder inzette en de viool van Heta Salkolahti de resterende eindjes aan elkaar verbond met de mooie tweede stem van Megan Blok als extra steun. Voor ‘Turn on Trail’ pakte Melle Leijten de schijnwerper. Wat steviger en vlotter hadden deze beide nummers misschien omgedraaid mogen worden met mooi baswerk van suze who?, die ook vocale assistentie verleende. Het eerste hoogtepunt was er met ‘Honest Man’. Megan Blok is misschien wel de meest onbekende van het gezelschap, maar doet absoluut niks onder. Vanachter de piano schitterde ze in dit intense nummer, soms in harmonie met Robin IJzerman, dat fantastisch was en de maat zette voor een akoestische versie, voor op het toneel van Heta Salkolahti, Harmen Ridderbos en suze who?, van ‘Celebrate, voor op het toneel met drie prachtige stemmen. Aan kwaliteit ontbrak het niet. Bij vlagen ook erg mooi, vooral door verschillende zanglijnen van Abel de Kam, met steun van Megan Blok en Robin IJzerman, was ‘Shelf stable’, een nummer over emoties. Crooner Timo de Jong was erg fraai in ‘The Way I Once Loved’ met prachtig gitaarspel van Melle Leijten, met banjo van suze who? en drumwerk van Harmen Ridderbos. Hele fijne momenten, maar in de opbouw van de set moet nog wel gesleuteld worden, net als in het efficiënter over gaan van liedje naar liedje, waarbij juist door een introductie tijd kan worden gecreëerd om dit te doen. De tweede set was net wat steviger, hoewel die mooi rustig begon met het a capella ingezette ‘Echo Voices’ van suze who? Op piano het Finse ‘Myrsky’ van Salkolathi, waarna Leijten schitterde in ‘Lay a Ghost’ dat mooi robuust was en daarna rustig ‘4-0’ van Harmen Ridderbos. Het slot volgde met de meezinger ‘We’re al gonna die’ van De Jong en het prachtige ‘Town of Saints’ nummer ‘Miners Song’. Een passende afsluiting, want je kan dit gezelschap alleen maar adviseren de koppen nog eens goed bij elkaar te steken. Een soms wat logischere set opbouw te kiezen en te zorgen dat de nummers goed er in zitten in het repetitiehok, zodat er meer lef en vanzelfsprekendheid in komt. De aankondigingen te gebruiken om de wisselingen op het podium te faciliteren en nog meer de band met het publiek te versterken, want dan heeft dit gezelschap goud gedolven en zal elke zaal in Nederland en daarbuiten met contracten staan te zwaaien. Het heeft de potentie fantastisch te worden.