HOOGKERK – Met één hand haar grote contrabas achter zich aan slepende, met andere een gitaar torsende breekt er een grote lach door bij Sylvia Fledderus als ze bekenden waarneemt bij Waterskaap in Hoogkerk. Er is een welwillend publiek voor Grass Blue as Water, welke is te beschouwen als de bluegrasshuisband van Waterskaap. Fledderus kan al snel ook haar bandleden Thijs Vrolijk op gitaar. Bruno Ottens op mandoline en zangeres Lis in ’t Hof begroeten en het gezelschap is klaar om met een enkel eigen nummer en veel klassieke bluegrass nummers het publiek mee te nemen door de geschiedenis van deze muziekstroming die vaak onder de Americana wordt geplaatst, maar ook een heel eigen geschiedenis en fanbase heeft.
De naam Sylvia Fledderus is welhaast synoniem met bluegrass. Naast dat ze zelf op het podium staat met Grass Blue as Water en The String Beans, is haar naam ook verbonden aan de legendarische Boet’n Deure festivals bij Polshoogte, ieder zomer, tot enkele jaren geleden, het evenement waar naar werd uitgekeken door bluegrass en folkliefhebbers op een prachtige locatie in een Drents bos, het Bluegrasshalfwayhouse en zoveel andere evenementen. De liefde voor het genre en het organiseren werd doorgegeven van haar vader. Het is te eenvoudig om alleen bluegrass te noemen, want Fledderus doet nog zoveel meer. Ze is schilderes, moeder, theoloog, liefhebster van het prachtige landschap rondom Valthermond en schrijfster. Ze geeft alles een plek in haar leven en deelt het met haar publiek.
In Waterskaap stond met het optreden van Grass Blue as Water de focus weer duidelijk richting de bluegrass met een mooie verzameling van bijzonder ervaren en bijzonder onervaren muzikanten. Voor Lis in ’t Hof bijvoorbeeld was het pas haar derde optreden, wat haar niet verhinderde de show te stelen. Dat was pas echter in de tweede helft van de show, want op het moment dat Bruno Ottens de zang voor het vlotte ‘How Mountain Girls can Love’ inzette stond de zangeres nog in het publiek en bleef daar ook nog even. Net als de blues en jazz kent bluegrass een aantal iconische nummers die al decennia de leidraad vormen voor iedereen die zich met het genre bezig houdt. Veel van deze songs kwamen ook dit optreden langs, maar als formatie kun je je dan ook echt onderscheiden door een aantal eigen nummers waarmee je niet onderdoet voor die klassiekers. ‘Just so that I won’t go to hell’, geschreven en gezongen door Thijs Vrolijk is zo’n eigen nummer en werd prima gebracht. Hopen dat de formatie snel samen gaat zitten om meer eigen werk te schrijven. Tot die tijd is er echter ook nog een keur aan prima liedjes van anderen, zoals het door Gillian Welch geschreven en door Sylvia Fledderus gezongen ‘Didn’t I’. Een dijk van een nummer dat een prima uitvoering kreeg in Waterskaap. Voor Lis in ’t Hof volgde haar grande entree, waarbij ze de Waterskaap showtrap opklom. met ‘Undone in Sorrow’ en met haar prachtige zang wist de kersverse artieste dat nummer een extra lading te geven en zo verhief ze het tot eerste echte hoogtepunt van dit optreden. Dat liet de band volgen door het dieptepunt van het optreden het duet ‘Think About the Two of Us’, dat duidelijk nog niet genoeg was gerepeteerd om het al op een bühne te brengen en waarvan de goede bedoelingen ten ondergingen in weifelingen. Gelukkig kun je dan altijd terugvallen op een schitterende uitvoering van ‘Wayfairing Stranger’. Deze klassieke song werd fantastisch mooi gebracht met In ’t Hof in topvorm. Die indruk bestendigde de band met het door Thijs Vrolijk gezongen ‘Makes no Difference Now’, en een fijne intense uitvoering van ‘Caleb Meyer’. Grass Blue as Water moet soms nog de kilometers maken. De aankondigingen waren nu en dan wat rommelig en ad hoc en op de momenten dat de harmonieën mooi samen kwamen was het prachtig en mag daar echt meer gebruik van worden gemaakt. Een fijne uitvoering van ‘Will the Circle be Unbroken’ en even was Elvis in the building met ‘That’s Allright’ Mama’ voor werd afgesloten met het vlot verhalende ‘I Wonder Where You Are Tonight’. Met Lis in ’t Hof, die de laatste nummers weer in het publiek stond, heeft de band Grass Blue as Water een prachtige zangeres met heel veel mogelijkheden. Het zou goed zijn om meer eigen liedjes die op haar kracht inspelen te schrijven en langzaam een aantal klassiekers uit te faseren, maar het is een hele fijne band die de bluegrass op een inspirerende manier tot leven brengt.