Georgia Delves kwam het eerst op de radar via Global Music Match. Een zeer nuttig initiatief waarbij artiesten uit de hele wereld gekoppeld worden via sociale kanalen om een aantal weken samen te werken en elkaar bij een breder publiek onder de aandacht te brengen. Via onder meer Lynne Hanson uit Canada, Eve Goodman uit Wales en Stampestuen uit Noorwegen waren meer dan lovende woorden over Delves, die op het podium staat als Georgia State Line, te beluisteren. Georgia State Line stond op het punt om haar debuutalbum uit te brengen en kon de aandacht dus goed gebruiken. De Australische Americana artieste heeft namelijk met ‘In Colour’ een plaat die ook zo maar uit Nashville had kunnen komen. Afkomstig uit het kleine Australische stadje Bendigo leerde Georgia Delves al jong gitaar, viool en zingen, maar haar grootouders die haar country uit de jaren 60 en 70 lieten horen gaven die vaardigheden richting. Deze muziek sprak haar aan, hier wilde ze zich in onderdompelen. De stap werd gezet naar Melbourne en een band werd gevormd. De inspiratie voor de liedjes deed Georgia State Line op ‘on the road’ al toerende door Australië met als vurig ijkpunt de letterlijke ontploffing van de toer bus .Deze bijna ramp werd ervaren door Delves als een teken voor een nieuw begin en om al die ervaringen en ontmoetingen van haar reizen in de vorm van de liedjes nu eindelijk eens op de plaat uit te brengen als opvolger van de EP ‘Heaven Knows’ uit 2017. In dat laatste is Georgia State Line met vlag en wimpel geslaagd. Het is een prachtig album geworden met fraaie, inderdaad op vorige decennia geënte, songs, die toch modern aandoen. Het sterkste wapen in het arsenaal van Georgia State Line is haar zang. Haar stem kleurt de emoties met warmte in op een prachtige wijze en met een mooie gelaagdheid. Het is lyrisch en aards tegelijk. Het album kent een geweldige start met ‘Every Time’, dat ook als single is uitgebracht. Lange tonen herauten het nummer, waarbij de rustige sound een fundament geeft voor vlottere zang in een liedje waarbij ze einde van een relatie terughaalt, maar waar de artieste verdriet en gemis verwacht te vinden, staat ze juist stil bij de mooie momenten. Het zijn mooie emotionele liedjes, melancholisch en verhalend. De country sound wordt verder gevormd door prachtig gitaarspel van Tom Brooks in bijvoorbeeld ‘Dry My Tears’ en de viool van Kat Mear. De rest van de band bestaat uit Laura Baxter op bas en zang en Patrick Wilson op drums en piano. Iets vlotter wordt dat bitterzoete ook terug gevonden in fraaie nummers als ‘From Down Here’. Erg fraai is ‘Lessons’ met heerlijk zang en dat telt ook voor het emotionele ‘Bluebird’. De melancholie druipt dan weer, op een goede manier, af van ‘The Losing Game’. Zo rijgt Georgia State Line, op een wijze die je vaak een vergelijking doet trekken met de grote countrystemmen uit de afgelopen decennia, mooie liedjes aan één. In ‘The Ones We Love’ mijmert ze over hoe ze zal worden herdacht als ze het ondermaanse zal verlaten door ex geliefden en in ‘The Best Is Yet To Come’ trekt ze het tempo nog wat meer op weer. Het album zou nog net een liedje meer kunnen gebruiken, zoals ‘Jackson’ dat net even een andere vibe heeft, met een prachtige gitaarlijn ter ondersteuning. Het is een album van een artieste met een heerlijke Americana sound en volop mooie melancholie en fijne verhalen met de steun van van hele fijne muzikanten die er echt wat speciaals van maken is de conclusie als de plaat afsluit met het vlotte iets meer rockende titelnummer. Iemand om ook hier te gaan ontdekken.
Georgia State Line – In Colour
