AMEN – Het is niet elke dag dat Frans de voertaal is in De Amer in Amen. Een bijzonder moment lag daaraan ten grondslag. Twee jaar geleden was een delegatie van De Amer op Take Root in De Oosterpoort op talentenjacht. In de kelder stond een Fransman, ene Baptiste W. Hamon. De huidige gastheer Patrick van Hees en programmeur wijlen Jan de Haan kwamen eigenlijk niet verder dan de deur naar de zaal, maar wat ze hoorden en zagen was meer dan voldoende om direct te besluiten dat deze man absoluut naar De Amer moest komen. Na het concert kan alleen maar worden geconstateerd; dat hadden ze goed gezien. Baptiste Walker Hamon is een Fransman die zich muzikaal evenzeer thuis voelt in Texas als in zijn geboorteland en zich duidelijk ook op zijn gemak voelde in De Amer. Ter begeleiding had Hamon violaliste en toetseniste Louise Lhermitte meegenomen en op elektrische gitaar Benjamin Plouvier. In de eerste set begon hij met mooi eigen werk, zoals ‘Peut être que nous serions heureux’, het mooie rustige openingsnummer, met daarin direct een hoofdrol voor de viola van Lhermitte en ‘Aimée’ waarin Hamon zelf toonde een uitstekende mondharmonica speler te zijn, maar bracht hij ook zijn muzikale helden voor het voetlicht met een Johnny Cash kwinkslag door bij één van de weinige Engelstalige nummers ‘Coming Home’ niet dat nummer, maar ‘Folsom Prison Blues’ in te zetten. ‘Coming Home’ bleek daarna een nummer over thuis komen in Texas of in een relatie, maar het had inderdaad ook zo van grootmeester Cash zelf kunnen zijn. Een andere held Gillian Welch eerde de Fransman met de cover ‘Annabelle’ en Townes van Zandt inspireerde hem tot het eerbetoon ‘Van Zandt’, waarmee de eerste set werd afgesloten met ‘Hervé’ een liedje vol dramatiek en whisky in een club. Na de eerste pauze zong Hamon solo en petloos het vlotte ‘Terpsichore’, de pet ging gauw weer op voor het gevoelige ‘Les Sycomores’ en ‘Partons Loín’ voor hij Louise Lhermitte uitnodigde terug te keren op het podium en plaats te nemen achter de piano van De Amen voor een vrolijke versie van ‘Comme on est Brén’. Opvallende verschijning deze pianiste en violaliste die ook solo een fantastische artieste is die op termijn op eigen kracht ook zomaar De Amer zou kunnen betoveren en die de dochter is van de bekende Franse acteur Thierry Lhermitte. Voor ‘Comme La Vie est Belle’ werd ook Benjamin Plouvier weer op het podium uitgenodigd en die bleek de hele avond een uitstekend gitarist. Hamon combineert de invloeden van het Franse chanson met de Americana. Dat is op zich niet zo heel opmerkelijk, want weliswaar gezongen in een andere taal liggen ze nou ook niet zo heel erg ver uit elkaar. Deze Fransman overbrugt dat moeiteloos met zijn diepe prachtige stem, sterke introducties van zijn liedjes en mooie songs die nu en dan meer in Frankrijk wortelen, dan weer in Amerika. In ‘Mon Capitaine’ een Franstalige bewerking van een Will Oldham song in het Frans kwam dat overduidelijk samen. Het tot dan toe al heel mooie concert ging voor de derde set nog een stapje omhoog. Fantastisch was ‘Je Brûle’ waarin hij terugkeert naar de woning van zijn grootouders in Chablis en iedereen zal de liefde die hij heeft voor deze mensen hebben gevoeld. ‘Soleil Soleil Bleu’ is het titelnummer van het aanstaande album, maar geen blauwe luchten, maar een prachtig intens nummer en ‘Bloody Mary’ werd steeds mooier en steeds heftiger naarmate het nummer vorderde. Hierna sloot het trio af met het mooie ‘Ballade d’Alan Seeger’ en ‘Josephine’. Als één man stond het publiek in De Amer op en sloot de rijen. Het was niet genoeg en dus kwam het toegift ‘Le Temps Passé’ en de belofte van Hamon snel terug te komen naar Amen.
Frankrijk, Texas en Drenthe vinden elkaar bij Baptiste W. Hamon
