BORGER – Den Haag of Austin. Eigenlijk maakt dat niks uit, bleek bij de Continental Road Show in VanSlag in Borger. Met drie acts uit Austin, is het niet eenvoudig op een Americana dag te openen als Haagse band, maar de mannen en dame van Point Quiet zetten een overtuigende set neer. In het begin was het nog even aftasten. De accordeon van Jan van Bijnen kwam in ‘Ways & Needs of a Night Horse,’ nog wat hard door, maar na het openingsnummer was de afstemming perfect. Point Quiet speelt prachtige trage en donkere Americana. Bedachtzame nummers vol dreiging, melancholie en mooie boodschappen. Wat opvalt is het veelvuldig wisselen van de instrumenten. Vooral Van Bijnen en violiste Simone Manuputty bleken niet voor één instrument te vangen. Opmerkelijk genoeg bleef de sfeer in de nummers daarbij gehandhaafd. Dat is een kracht en een zwakte, want veel nummers waren hierdoor wel verwant, maar is dat erg als het van dergelijke mooie nummers zijn. Kenmerkend in de sound van Point Quiet is de stem van Pascal Hallibert. Into the Night was zo’n nummer waar de nacht in de stem van Hallibert tot uiting kwam. Opvallende uitzonderingen in het oeuvre van Point Quiet was het erg mooie nummer over Mexicaanse emigranten ‘Walk On’. Een lied dat een heel andere feel had dan veel van de overige nummers. Op zijn gevoeligst was de band in ‘Anchors & Birds’, hoewel ook het afsluitende ‘The Man I Once Was’ in deze categorie viel. Helaas waren veel van de introducties van de nummers moeilijk te verstaan. In het Engels sprak Fransman Hallibert zijn Nederlandse publiek toe. Dat was in dit geval misschien net een schijf te ver. Het was een mooie opening met een rustige, maar vakkundige band met Americana, of moeten we spreken van Den Hagicana, zoals je het graag hoort.
Fraaie set van Point Quiet bij Continental Road Show
