MEPPEL – Eerst maar eens twee optredens en dan verder zien. Dat was het plan met het Meppeler Flat Mountain. Als een soort gelegenheidsformatie stond deze bluegrass band op Sunday Roots in Clouso in Meppel. Met onverwacht succes. Festivalorganisatoren uit België boden onmiddellijk en helemaal onder de indruk van het optreden een mooi internationaal optreden aan voor deze Drentse formatie. De kans is zeker aanwezig dus dat Flat Mountain een wordt vervolgd verhaal zal zijn. In Meppel liet de formatie inderdaad zien veel in huis te hebben. Nog geen eigen werk, maar met een mooie doorsnede van prachtige bluegrass liedjes. In zekere zin is Flat Mountain een vervolg op de vorig jaar ter ziele gegane Pine Needle Miners die zolang bluegrass in Meppel op de kaart hielden. Drie leden van deze formatie, Evert Jepma, Peter Cruise en Joren Hans, kenden een verleden in de Pine Needle Miners. Nieuw gezicht is Niels Krijger die zijn bluegrass kilometers heeft gemaak in Sons of the North Country. Op het programma een eerbetoon aan de bluegrass. Met zijn allen om de microfoon werd begonnen met het mooie ‘Outshine The Sun’, een nummer van de Foghorn Stringband dat prima werd gebracht met Evert Jepma in de leadzang en de rest van het gezelschap daarbij ondersteunende in de harmoniën. Een fijne opening van dit debuut dat zich moeiteloos voortzette in het instrumentale, maar met humor aangekondigd als meezingertje, ‘Foggy Mountain Breakdown’ waarbij Cruise op de bas, Hans op de mandoline, Krijger op de banjo en Jepma op gitaar ook konden aantonen muzikaal de zaak goed voor elkaar te hebben. Fijne aankondigingen en af en toe een missertje uit nieuwigheid deden de sfeer er goed inkomen. Lastig was dat nog niet alle teksten er in zaten en de papierwinkel de heren wel eens boven het hoofd groeide. Mooi eerbetoon aan de meester van de bluegrass Bill Monroe kwam er met twee van zijn nummers, waarbij ‘I’m Going Back to Old Kentucky’ erg goed beviel. Over het algemeen hanteerde Flat Mountain een hoog tempo en dat paste bij het gezelschap. Mooie zang en vlotte liedjes. Nog een mooie instrumentaal met ‘Innocent Road’ en met de uptempo ode aan de dames van Meppel ‘How Mountain Girls Can Love’ oorspronkelijk van de Stanley Brothers kwam aan dit eerste optreden van Flat Mountain een einde. Alle redenen voor goed nadenken over de toekomst, want maar twee optredens is echt te beperkt.
Flat Mountain trekt onmiddellijk internationaal attentie
