AMEN – In de pauze tussen de tweede en derde set in De Amen in Amer tijdens het concert van Catherine MacLellan met assistentie van gitarist Chris Gauthier werd er toch her en der op een hoofd gekrabd. Prachtig was de conclusie, maar eigenlijk hebben we nog niks nieuws gehoord. Dat maakte MacLennan meer dan goed in de derde set, waarin ze bewees de jaren sinds haar laatste bezoek aan Nederland te hebben gebruikt om verschillende sterke en mooie nummers te schrijven en op te nemen en plechtig beloofde ze sneller weer terug te komen en dan met een nieuw album. Als dat net zo fantastisch gaat worden als haar vorige album ‘The Ravens Sun’ dan is dat goed nieuws. De eerste twee sets waren voor de herbezoeker een feest der herkenning en voor de nieuwe MacLellan adepten een inleiding in haar folk en Americana werk dat begon met het mooie titelnummer van haar vorige album. Dat liet ze volgen door het vlotte en heel erg fraaie ‘Don’t Call Me Stranger’ om in ‘Winter Spring’ niet alleen haar melancholie voor het verstrijken van de seizoenen te vertolken, maar ook het moederschap te bezingen en hoe heerlijk het is om je kind nog één dag voor je zelf te hebben als je bent ingesneeuwd op Prins Edward Island. Familie en vrienden zijn sowieso dankbare onderwerpen voor veel van de mooiste liedjes van Catherine MacLellan, zoals haar schuinsmarcherende vriend Jack die in ‘Jack’s Song’ tot de orde wordt geroepen of haar eerste vriendje die haar in de donkere tienerjaren in die schaduw ontdekte en haar als sombere tiener het licht in sleepte, maar daarna een andere kant liet zien en haar eerste stalker werd die haar vanonder de bomen op het kerkhof naast haar huis observeerde. In haar tweede set meer familie en oude bekende liedjes als ‘Eastern Girl’ waarmee ze lekker vlot begon, op verzoek en aanvankelijk wat onzeker ‘Rushing Winding Wind’ over vrienden die er niet alleen zijn in goede tijden en het liedje over aardappelrooien met je liefde ‘Take A Break’. Catherine MacLellan, voor het eerst in De Amer, heeft een fantastische mooie stem en in Chris Gauthier niet alleen een kundige bij tijden bevlogen gitarist, maar ook iemand die haar in de harmonieën weet te ondersteunen. MacLellan kan bijzonder goed liedjes schrijven en weet ze adequaat en informatief met nu en dan een grap aan één te spreken. Her en der had nog net wat meer pit gemogen, maar dat was slechts een detail. Terug naar de familie. Haar vader is de helaas vroeg overleden Gene MacLellan die als liedjesschrijver en artiest prachtig werk heeft afgeleverd en wiens liedjes onder meer door Elvis Presley, Bing Crosby en Joan Baez, om maar een paar te noemen, zijn gezongen. Ook op de setlist van zijn dochter een paar van die pareltjes als ‘Snow Birds en ‘Pages of Time’ en daarna de door haar geschreven ode aan haar van het leven genietende grootmoeder, het prachtige ‘Tell Me Luella,’ altijd een hoogtepunt in een Catherine MacLellan concert. Chris Gauthier had al alle noten gespeeld grapte de zangeres toen ze alleen het podium betrad voor haar derde set met, nu een liedje over haar neefje in ‘Emmet’s Song’ en gevolgd door één van de absolute hoogtepunten het liedje waarmee ze haar levenspartner wist te overtuigen en zeg maar eens nee als er een liedje zo mooi als ‘Sweet Bye Bye’ voor je wordt geschreven. Het bleef daarna erg mooie en vooral nieuwe liedjes regenen vanaf het podium zoals het bewogen ‘The Tempest’ of rustige melancholische nummers ‘Road is Divided’ en ‘Out of Time’. Ze sloot af met ‘Big Yellow Taxi’, dat fraai maar weinig onderscheidend was en vooral Gauthier de kans gaf zich nogmaals te presenteren. Als toegift ‘Set This Heart On Fire’ een positief en met een lach gebracht nummer. De Amer was om voor de kwaliteiten van Catherine MacLellan.
Feest der herkenning en nieuw werk bij Catherine MacLellan
