STEENDAM – De samenzang van Zoe Nicol en Rosie Jones van de Worry Dolls was vanaf de eerste toon van het openingsnummer ‘Miss You Already’ raak. Bijna zonder uitzondering vergen de harmonieën even wat zoekwerk in een eerste liedje, maar dit was die uitzondering, want onmiddellijk vervlochten de stemmen zich, droegen ze elkaar tot groteren hoogte en waren ook individueel prachtig. De Worry Dolls waren voor hun tweede tournee in Nederland en begonnen nu in Steendam op het podium van Peter en Leni. Ter versterking was ook drummer Finlay O’Hara mee genomen. Beide dames hebben zich laten inspireren door de Americana en de country en werden geïntroduceerd als het Britse antwoord op First Aid Kit. Een vergelijking die uiteraard mank gaat, maar toch te billijken is, want ook deze Zweden scoren met dames in fraaie samenzang. Worry Dolls is een rijzende ster aan het Britse/Europese Americana firmament die twee jaar geleden met een EP op de markt kwamen en vorig jaar dat lieten volgen door een in Nashville in de Verenigde Staten opgenomen album. Het Britse succes is er en nu wordt langzamerhand ook Europa veroverd. Direct na de opening was ‘Don’t Waste Your Heart’ onmiddellijk één van de hoogtepunten van het concert. Een prachtig middel wat de Worry Dolls weet te gebruiken is de dramatiek. Met vaak snelheidswisselingen of stemmingswisselingen in een nummer krijgt het liedje een extra dramatische lading mee en dat werkte in dit nummer perfect. Ook in ‘Trains Leaving’ dat rustig begon werd ook naar zo’n tempoversnelling toegewerkt en eindigde het welhaast countryrockende. Wat wel moest loskomen waren de verhalen. Zowel Nicol als Jones deden hun duit in het zakje bij de introductie van liedjes, maar aanvankelijk was dat schaars en meer anekdotisch dan inhoudelijk. Hoewel het nog soepeler kan, verbeterde dit sterk tijdens het concert en vooral in de tweede set zaten beide dames op de vertelstoel. Voor ‘She Don’t Live Her’ verruilde Zoe Nicol haar banjo voor de piano met stekker en dat was de opmaat naar het tweede hoogtepunt van deze eerste set het optimistische ‘Things always Work Out’, maar ook met nummers als ‘Bless Your Heart’, ‘Tidal Wave’ en ‘Long Gone’ wist de band te scoren. Prachtige zang, prima liedjes, maar nu en dan was te merken dat Finlay O’Hara gelegenheidslid was en muzikaal had het nog wat strakker gemogen, maar dat hoort ook bij de charme van live muziek. In de tweede set, die werd begonnen met ‘Endless Road’ wederom veel fantastische liedjes, zoals het schitterende samen met James Riley geschreven ‘Someday Soon’, maar omdat er nu heel veel setlist overleg was haalde dat soms de vaart er net even uit. Dat resulteerde dan weer wel in het besluit om een aantal nieuwe liedjes te spelen en zo klonk voor het eerst waar dan ook ter wereld ‘No Regrets’ van de Worry Dolls van een podium. Fraaie primeur en prachtige reclame voor het nieuwe album waaraan gewerkt wordt. Het resulteerde ook in een nummer waarvan beide dames ontdekten dat ze de tekst waren vergeten en dus maar doorschakelden naar het ‘Darlingside’ wat een ouder nummer was en wat ten onrechte oorspronkelijk niet op de setlist stond, want het was het mooiste nummer van de tweede set samen met de co-write met Ben Glover ‘Light Oh Light’. Prachtig waren op een aantal punten de zanglijnen waar de harmonie werd losgelaten en de lead en tweede stem overvloeiden van Jones naar Nicol en terug. Erg knap en met geweldig resultaat. Na het toegift ‘Passport’ beloofde Worry Dolls snel terug te komen naar Steendam. Daar houden we ze aan.
Fantastische harmonieën bij de Worry Dolls
