Tot de absolute hoogtepunten van het afgelopen Fries Straat Festival behoorde een optreden van Eskina. Weliswaar in afgeslankte vorm, maakte het gezelschap een diepe indruk bij de toehoorders in een prachtige tuin. Dat was een optreden in aanloop naar het verschijnen van het nieuwe album ‘We Were The Moon’. De prachtige impressie die Eskina in de Friese hoofdstad Leeuwarden maakt, weet het gezelschap ook op die kersverse plaat te maken. Dit nieuwe album is de opvolger van het enkele jaren geleden verschenen ‘Everything is Coloured’. Eskina is een gezelschap dat klassieke kamer muziek op een geweldige wijze weet te verbinden met pop. Heerlijke soundscapes met klassieke invloeden. De songwriter van Eskina is gitarist Merel van Hoek. De rest van de band bestaat uit Kellen McDaniel op viola, Berder Heerema op cello, de basgitaar is in handen bij Joop de Graaf en Mischa Porte drumt. Voor dit album is samengewerkt met Maarten Vos. Vos begon als klassiek cellist, maar hij combineert modulaire synthesizers en andere elektronische technieken met klassieke akoestische instrumenten om beide stromingen te laten samen gaan in een organische sound. Eskina gooide enkele jaren geleden zelfs hoge ogen in de Grote Prijs van Nederland. Het tweede album is ook mooi op dat snijvlak van klassiek en pop. Het zijn nummers met een verhaal, maar zonder tekst. Dat geeft veel ruimte tot eigen invulling, maar zoals de titel al doet vermoeden is het vooral het terugkijken op een relatie, wat het onderwerp is en het vooruitkijken naar de toekomst. Het album neemt je mee vanuit een oude wereld in de proloog naar nieuwe realiteit waarin de hoofdpersoon zijn of haar plek moet vinden. Die proloog, ‘Waking up in an old world’ is een fijn kalm ontwaken als je rustig het verhaal leert kennen en de hoofdrolspelers zich voorstellen. Niet voor lang echter blijft die kalmte, want ‘Eudaimonia’ is veel energieker, met fraai drumwerk van Porte en afwisselend mooie strijkers en rustig gitaarwerk van Merel van Hoek. Rustige cello en viola klanken vormen het intro van ‘Maitri’, waar ineens een veel vlottere laag overeen wordt gelegd en daarover laat aanvankelijk Berber Heerema haar cello spreken in een prachtige compositie. Een compositie met veel dramatiek en duidelijke invloeden van Maarten Vos, die zijn stempel in dit nummer nadrukkelijk drukt en het geheel naar een climax voert, voor de rust even weer keert, maar niet voor lang. Rustiger is dan ‘Settng Sun’ waarin de gitaar van Van Hoek de boventoon voert. Het is een constant afwisselen van ‘stemmen’ waar soms de nadruk ligt bij de gitaar en soms bij de strijkers, wat voor dialoog en mooie wisselingen zorgt en het boeiend weet te houden. Prachtig is het titelnummer ‘We Were The Moon’. Deze emotie krijgt mooi de tijd om zich te ontspinnen met zijn weemoed en reflectie en fraaie stemmingswisselingen. In ‘True Love Waits’ is het dan weer vooruitkijken. Dit kondigt zich aan met drumslagen en een verwachtingsvolle trage sound. Het is een album geworden met een mooie diepte dat ook zonder achtergrond fijn luisteren is en prima ook een soundtrack voor een avond kan zijn. Het album eindigt prachtig na het delicate strijkwerk van Kellen Mc Daniel in ‘Black on Maroon’, het aanzwellende ‘Part Two’ en het vlotte ‘Dreaming of Each Other’ sluit het album met de epiloog ‘Nighty Night’. In de stroom van bands en albums die de grenzen tussen klassiek en pop slechten is deze plaat van Eskina meer dan de moeite waard. Een prachtige sound met intrigerende nummers en fantastische muzikanten. Het beluisteren waard.
Eskina – We Were The Moon
