STEENDAM – Met regelmaat excuseerde de Britse Emma Black zich op het podium. De reis was lang vanuit Oxford, de gitaar was niet de hare en haar meegereisde tweejarige dochter had ook aandacht en zorg nodig in de onderbreking. Dit alles had echter weinig invloed op de muziek van de Britse en deze verontschuldigingen hadden dus wel achterwege kunnen blijven. Muzikaal zat het namelijk prima in elkaar. Uitstekend gitaar spel, mooie liedjes met veel blues invloeden en een prachtige stem. Black opende met ‘Searching for a Song’. Een mooi rustig nummer, waarin haar zang alle ruimte kreeg. Via ‘Last Time Love’ werd het bleustime met het fraaie ‘Paupers Grave’ over het feit dat mensen die aan het einde van hun leven niet voldoende geld bezitten om hun eigen begravenis te bekostigen en ‘Bad One’. Black heeft een prachtige stem voor de liedjes met bleus invloeden. Haar zang is veelkleurig en bevat diepte. Black durft haar stem ook te gebruiken. Na de pauze blijkt de Britse wat meer op haar gemak. “The girl you’ was een fraai en rustig nummer, terwijl in ‘Castell’ de bleusinvloeden weer voelbaar werden. Dat is toch haar sterkste kant. Liedjes met dat bleusgevoel op het snijvlak met Britse folk. Een van de hoogtepunten is ‘Home in my Arms’, waarbij, hoewel niet expliciet gezegd, mag aangenomen worden dat de tekst over haar dochter gaat. Een erg gevoelig en met veel tederheid gebracht nummer. Niet alleen in haar liedjes met prachtige teksten blijkt Emma Black een uitstekend vertelster. Veel liedjes worden met een mooi verhaal meer diepte gegeven. Het gebruik van andermans gitaar blijkt muzikaal geen enkele belemmering, zodat ze zichzelf ook prima kan begeleiden. Een fijne Britse artieste die na het moeder worden even de prioriteiten elders had, maar nu gelukkig weer gaat toeren en opnenen. En voor goede muziek heb je nooit een excuus nodig. Met ‘Times a Healer’ kan Emma Black eindelijk haar rust nemen.
Emma Black heeft excuses niet nodig
