AMEN – Er zit magie in muziek. De liefhebber van Americana kwam op een fraaie zomerse avond naar De Amer in Amen voor het Anya Hinkle trio, maar daar kwamen ze alleen fysiek aan. Hun geest reisde door naar Asheville in North Carolina naar de porch van Anya Hinkle. Daar komt de gastvrouw al die de laatste gasten koffie in schenkt voor ze haar gitaar pakt. Mary Lucuy komt aangestapt, haar staande bas hoog boven haar hoofd torsende en laveert handig tussen de gasten door en uit de deur stapt haar echtgenoot Billy Cardine zijn dobro al voor de buik. Het publiek dat het concert van het Anya Hinkle Trio bezocht werd meegenomen naar een avond vol typische ‘Authentic mountain Americana’. Een avond niet verzorgd door artiesten, maar zo’n avond met zijn allen vol gemeenschapszin op de veranda met zicht op de bergen als de Black Mountains en de Appalachen die zo’n belangrijke rol hebben gespeeld in het ontstaan van de Americana. Het is gastvrouw Ria die het publiek welkom heet, maar eigenlijk zou dat ook burgemeester van Asheville Esther Manheimer kunnen zijn. De muziek van dit trio heeft namelijk die magische kracht om je mee te nemen naar zo’n avond vol gesprekken, een hapje, zou Asheville ook lekkere gehaktballen hebben, en drankje en muziek, vooral veel muziek waarin de verhalen worden verteld die iedereen dagelijks bezig houden. Dit optreden was ook een magische reis op een andere manier. Het bracht Anya Hinkle terug op grond die haar DNA vertrouwd zal zijn voorgekomen. Haar overgrootvader leefde ooit in Drenthe, niet ver van Amen, voor hij op een boot stapte en de plas overstak om het veen en de schapen te verruilen voor een bestaan in de mijnen of als landbouwer in het beloofde land. Een hard bestaan, zo bleek in het eerste nummer ‘Hills of Swannanoa’. Een dorpje een paar kilometer ten oosten van Asheville dat vorig jaar hard werd getroffen door een vloedgolf toen de regens in Transylvania County de Swannanoa rivier buiten zijn oevers deed treden. Hinkle pakte dat moment in een lied, waarin je de snelheid van het water voelde. Tijd voor een lach na die serieuze opening met het schitterende ‘Why Woman Need Wine’ over de besognes van het dagelijks bestaan en elk Americana concert heeft een moordverhaal nodig en het was aan Mary Lucuy dit te vertellen in ‘Silver Dagger’, een lied dat in vele gedaanten in de loop der tijd is overgeleverd. In bijeenkomsten als deze zit hoop. De kracht om samen weer te kunnen zijn na twee jaar pandemie. In die tijd schreef Anya Hinkle haar debuutalbum ‘Eden and her Borderlands’, hoewel ze hiervoor niet stilzat in verschillende formaties. Het centrale thema is dat je ook in de duisterste momenten hoop en schoonheid kunt vinden. Voor haar was dat de uitzichtloosheid van de pandemie, maar ook het besef dat ze inzag hoe mooi het leven kan zijn. Het titelnummer was fantastisch en al vroeg het hoogtepunt van het optreden. Erg intens met prachtige zang nam Hinkle, eerst solo later met band, je mee in haar gevoel. Niet veel later had ze met ‘Lady Luck’, nog zo’n wonderschone song. Trager en tweestemmig gezongen met Mary Lucey. Beide hebben stemmen die van zichzelf al erg mooi zijn, maar waar het leven nog een laagje bovenop heeft gelegd. Krachtig als het moet, maar altijd vol emotie. Als duo met Billy Cardine, een gevierde en virtuoze dobrospeler, volgde ‘Nightingale’, dat ze recent heeft uitgebracht. Een nummer waarmee ze haar steun voor Oekraïne uitspreekt, want de nachtegaal is het symbool van hoop in dat land en met dit lied een derde hoogtepunt in de eerste set. De tweede set was net iets rommeliger en in de set list is nog winst te behalen. Hoogtepunten had ze nu met ‘The Ballad of Zona Abston’, dat ze schreef voor haar band Tellico over het leven van een vrouw in een mijnstadje en ‘West of the Cumberlands’. Gezellig werden de nummers geïntroduceerd Inhoudelijk, regelmatig in samenspraak met het publiek en onderwijl Nederlands lerende en soms, bij het stemmen, was het Mary Lucey die deze taak naadloos overnam. Zou er al eens Japans zijn gezongen in De Amer, ‘My Blue Heart’ werd deels in het Japans gebracht, want met dat land heeft Hinkle een heel nauwe band en afgesloten werd met meer frivole ‘I belong to the Band’, waarin het stel mooi improviseerde op de tekst. Een concert een toegift waardig en dat kwam er met de mooie klassieker ‘I’ve Endured’. Een erg intiem en prachtig concert dat nog zou winnen met een kritische blik op de set list indeling, nu lag het zwaartepunt toch te veel in het begin en een instrumentaal nummer, hoe mooi ook, minder. Anya Hinkle met haar twee kompanen presenteerden zich echter fantastisch en beloofden terug te komen. Gelukkig maar, want ieder leven kan wat magie gebruiken.
Een avond op de veranda bij Anya Hinkle
