GRONINGEN – Het verhaal van Diron Animal is inspirerend. Opgeklommen uit de donkerste armoe van het Angolees ghetto Cazenga tot een popster met een wereldwijde faam. Aanvankelijk via Throes + The Shine waarvan Animal de frontman was, maar inmiddels onder eigen naam. Groningen maakte tijdens Eurosonic al kennis met deze Afrobeat feestmaker met zijn extravagante uitdossingen die in zijn optredens op een positieve manier mensen wil verbinden met muziek en dans met het beest in hen. Dat doet hij door voor te gaan in het dansen en dat beviel dermate dat Diron Animal, tegenwoordig vanuit Portugal opererende, ook op het Bevrijdingsfestival zijn feestje mocht en kon vieren. Dat deed de man met zijn band met overgave. Naast de zanger had hij een percussionist en saxofonist meegenomen en werd hij ondersteund door de nodige elektronica. Aanvankelijk was het zijn percussionist alleen die het concert begon. Halverwege het nummer maakte Diron Animal in spiegelend gewaad zijn grande entree en kon het feest echt los barsten. Energiek had de Angolees in de kortste keren zijn publiek aan het dansen, springen en wist hij zijn luisteraars om zijn vingers te winden. Publiek participatie werd gevraagd en verkregen. Een Diron Animal show is het niet voor het publiek, maar letterlijk met zijn publiek. Na mooie nummers op het podium als ‘Don’t Stop’ en ‘Kema’ was het eerst tijd om mee te zingen. Mee te dansen en tenslotte vloeide de show over van het podium met Diron Animal zingende en dansende tussen het publiek en vooral met zijn toeschouwers, waardoor de inmiddels opgezweepte weide van voor naar achter en van links naar rechts met de artiest mee ging. Daarna was het tijd voor het publiek, tot grote schrik en paniek van de stagemanager, om op het podium te komen en daar met de band het feestje te vieren. Muzikaal zat het allemaal heel fijn in elkaar. Prachtig saxofoon spel vulde de zang van Animal aan en ook de percussie was optimaal, zoals ook bleek toen halverwege de zanger en saxofonist van het podium verdwenen en een fijne solo een snelle wisseling van kleding mogelijk maakte en het spiegelende pak plaats maakte voor een bont aerodynamisch pak. Met nummers als ‘Oxala Kuanbote’ en even later met ‘Love Family’ bleef het drietal ook muzikaal overtuigen, waarin afrobeat, Kuduro en elektronica hun plaats hebben. Prachtig was ook de afsluiting ‘Ghetto Ghetto’ ook, door de boodschap van de artiest dat de plek waar je groot wordt, voor hem het ghetto, nooit meer uit je verdwijnt. In de inmiddels zeer feestelijke atmosfeer viel die boodschap even buiten het begrip van het publiek, maar het is toch belangrijk dat hij op een bevrijdingsfestival wordt uitgesproken. Niet iedereen groet tenslotte op met dure sneakers, maar nog steeds lopen er in ghettos overal op de wereld kinderen op schoenen van oude autobanden.
Diron Animal danst met zijn publiek
