AMEN – Bettye…. Bettye Armstrong is de naam van de moeder van Kyshona Armstrong. Afkomstig uit een klein dorpje in South Carolina waar haar hele familie woonde. Bettye is een naam die genoemd moet worden, want in een familie die zijn geschiedenis terug voert tot een naamloos meisje op een vrachtlijst van een slavenschip is dat belangrijk. Misschien is het het meisje van 9 of het meisje van 11, dat weten ze niet, laat staan van al die mensen in Afrika waarvan dat meisje afstamde. Het is belangrijk namen te noemen, want die namen zijn vergeten en het daadwerkelijke bestaan van Kyshona en haar familie is voor veel van die in de geschiedenis opgeslokte mensen het enige tastbare bewijs dat ze ooit hebben bestaan. Op haar album ‘Legacy’ is dit het centrale thema. Voor Take Root in de Spot in Groningen kwam Kyshona over naar Nederland, maar gelukkig kon ze daarna terecht in De Amer in Amen voor hen die haar gemist hadden voor een impressionant optreden. Een optreden waar gedacht werd aan en gehuild werd voor Bettye, wiens door Alzheimer aangetaste bestaan er voor zorgt dat haar wereld alsmaar kleiner aan het worden is en waarbij Kyshona de dag vreest dat ze ook haar dochter niet meer zal herkennen.
Kyshona Armstrong is een singer songwriter met een folk sound gedrenkt in soul en R&B, wat een prachtige roots muziek oplevert. Haar loopbaan begon toen ze als muziek therapeut met haar patiënten ook nummers ging schrijven en steeds meer de nadruk op muziek kwam te liggen. Haar muzikale loopbaan kwam echt opgang met haar debuutalbum ‘Go’ uit 2014 wat werd gevolgd door ‘The Ride 2.0’ uit 2017 en ‘Listen’ uit 2020 en een live album in 2021. Een belangrijke drijfveer is dat Kyshona een stem wil zijn voor mensen die anders ongehoord blijven. Haar grote doorbraak kam met het nummer ‘Listen’ uit 2020, dat een belangrijk rol speelde in de strijd om gelijke behandeling en tegen discriminatie. Dit jaar verscheen ‘Legacy’, haar familiegeschiedenis in liedjes, maar op een manier dat iedereen daar belangrijke lessen uit kan trekken. Een heerlijk album.
Even vertraging. Gitarist Ellen Angelico, bekend in Nederland onder andere van haar werk met Becca Mancari, waarmee ze een aantal jaar geleden op Take Root stond, maar ook een zeer hoog aangeschreven multi-instrumentalist uit Nashville die speelde met Grace Pettis, Brandy Clark, Wild Ponies, Delta Rae, Emily Scott Robinson, Flamy Grant, Amythyst Kiah en Adeem the Artist en die net van een toer komt met Ashley McBride en zich moet haasten naar Schiphol omdat Julie Williams op haar wacht in The Bleu Room in Nashville, heeft wat vergeten. Ze duikt het podium weer op met een hobbelpaard, gevonden in de coulissen. Angelico kleurt het optreden met fantastisch spel, humor op de momenten dat het wat te zwaar werd en gevoelige opmerkingen op momenten dat het nodig was. Het paard weer op stal en Kyshona start de show door langzaam haar voorouders langs te gaan van moeder Betty en haar vader, grootouders en verder tot en met dat naamloze meisje. De aanloop naar ‘The Echo’. Hoe in haar, Kyshona, al die mensen weerklinken. Een prachtige song van een fenomenale songwriter. Een echte verhalenverteller die je meevoerde in haar wereld en geschiedenis, van ‘Waitin’on the Laws’ over haar overgrootmoeder Sidney die allergieën genas met een drankje getrokken van gras en haar laatste jaren doorbracht wachtende tot de Heer haar tot zich nam, op de plaat opgenomen met de onvergelijkbare Ruthie Foster of ‘Whispers in the Walls’ over huizen waar de familie woonde en de herinneringen die nog in de muren klinken. Muzikaal was het prachtig. Een heerlijke stem, vol emotie of krachtig, zoals in ‘Carolina’ over haar herkomst, met sterk drijvend gitaarwerk van Ellen Angelico, afgewisseld met het rustigere ‘Comin’ out Swinging’ en dan weer uptempo en steeds robuuster in ‘Too Much’ en de mooie gevarieerde setopbouw ging verder in het gevoelige ‘Marching On’. Kyshona is een prachtige verteller in haar mooi gekleurde verhalen, waarbij ze in gesprek ging met haar publiek. Voor ‘Nighttime Animal’, het laatste nummer voor de pauze, ging ze terug naar de onbezorgde jeugdherinneringen, voor het betalen van rekeningen en dagelijkse kommer en kwel. De tijd dat je zo vrij was als een possum, of vleermuis of ander nachtdier. Een heerlijke meezingen. Na de pauze opende ze prachtig met ‘Elephants’, heel klein en erg gevoelig. Haar therapie achtergrond kwam naar voren in ‘Fear’, een mini-sessie om vooral je angsten maar te confronteren resulteerde in een krachtige song met een mooie gitaarsolo van Angelico. Fantastisch mooi was ‘My Own Grave’ over haar eigen persoonlijke verdriet, waarmee het concert steeds intenser werd, nog intiemer, nog persoonlijker. Even onderbroken door het vrolijkere ‘Do What Feeds Your Soul’ culmineerde dat in ‘Same Blood’. Het werd de zangeres even teveel toen ze vertelde over haar moeder Bettye en de angst dat die straks niet meer haar zou herkennen door haar ziekte. Prachtig zong ze het van zich af in dit lied, waarna het stevig werd afgesloten met ‘Covered’. Uiteraard een toegift. Een eerbetoon aan Nina Simone met de meezinger ‘Sea Lion’. Wat een heerlijk optreden, een fantastische zangeres, prima begeleiding en bijzonder persoonlijk. Ze kondigde aan terug te komen, praat dan met Kyshona over Bettye of over dat naamloze meisje die als vracht, onder vreselijke omstandigheden aan Afrika werd ontrukt en niet als mens, maar als vracht de oceaan werd over gesleept. Dat meisje dat voorleeft in Kyshona en dus mede verantwoordelijk is voor de prachtige intense en emotionele middag in De Amer, ver weg van Afrika of South Carolina.