STEENDAM – De Spaanse historie is een rijke bron voor iedereen die inspiratie zoekt voor liederen of verhalen. De strijd tegen het fascisme van dictator Franco heeft vanaf de Spaanse burgeroorlog tot en met de dood van de man in de jaren zeventig van de vorige eeuw voor onnoemlijk veel leed gezorgd, maar ook prachtige kunst en geweldige liedjes die nog steeds een waarschuwing zijn om vrijheid en democratie niet als vanzelfsprekend te ervaren. De liedjes uit die bewogen halve eeuw worden levendig gehouden door Gallo Rojo en nog steeds gebruikt om het bewustzijn attent te houden. Op Art Carnivale in Steendam bracht de band een indrukwekkend optreden. Opmerkelijk genoeg heeft het gezelschap als vestigingsplaats Edinburgh in Schotland, maar heeft met Mamen Simon en Neus Rodeta wel twee Spaanse zangeressen met daarnaast Schotse muzikanten. Het levert een fraaie doorsnede op van het protestlied. Het begint eerst met een erg mooi a capella nummer ‘Mansiña’ voor in het verhalende en vlotte ‘Anda Jaleo Jaleo’ ook de band aan bod komt met gitaren en bodhram. Fel is dan ‘Puente de Los Franceses’ een lied uit de Spaanse burgeroorlog dat door de Anti-Franco troepen werd gezongen waarin opgeroepen werd deze strategische brug in Madrid te verdedigen. Die uitleg ontbreekt aanvankelijk. Mooie liedjes in het Spaans, maar voor wie die taal niet machtig is, ontbreekt de context. Gelukkig wordt dat beter in bijvoorbeeld ‘Ghosts of Cable Street’, een lied over een Britse veldslag op Cable Street in Londen tussen fascisten die door een overwegend Joodse wijk wilden marcheren en een breed gedragen verzet van de bevolking die er tegen was, maar in 1936 daar geen gehoor voor kreeg. Een lied dat bijvoorbeeld ook door een band als The Men They Couldn’t Hang is vertolkt. “El Valle del Jarama” dat volgde is van de Internationale strijder Alex McDade die in deze vallei het opnam tegen de meest geharde en wrede strijders van Franco. Het lied is bekend van onder andere Woody Guthrie, maar ook Gallo Rojo heeft een mooie versie gezongen door de bodhram speler. Het is een gevarieerde show waarbij je van prachtige volksdeuntjes zo in de tegen de punk aanzittende rock zit en dan weer naar een mooi verstilt lied of een felle melodie die de strijdlust aanwakkerde. Het zijn liedjes over onverzettelijkheid, strijdbaarheid, verlies en waakzaamheid. Mooi in hun felheid zoals ‘Gallo Rojo Gallo Negro’. Het zijn niet alleen liedjes uit de Spaanse Burgeroorlog. Gedurende de hele periode van het bewind van Franco zijn er protest liedjes geschreven. Indrukwekkend is ‘Al Albe’ dat in de jaren 70 is geschreven en Spanje uit gesmokkeld over laatste nacht die dissidenten thuis doorbrachten voor ze spoorloos verdwenen na opgehaald zijn door de onherkenbare auto’s van het bewind. Een zwaar lied, maar het mooiste was wellicht ‘Dime Dónde Vas Morena’, in de uitvoering van Gallo Rojo met heerlijke frêle dansbare tonen en de prachtige lichtvoetige stemmen van Mamen Simon en Neus Rodeta. Daarna werd met wat heftige en strijdbare liedjes als ‘No pasarán’ en het van een eigen tekst voorziene ‘La tarara’ de boodschap nogmaals onderstreept. Een uurtje met belangrijke boodschappen, die op een zeer prettige wijze werden gebracht en waar vaak overtuiging met drammerigheid gepaard gaat, wist Gallo Rojo deze boodschap te verpakken als een geschenk. Een geschenk met urgentie, dat wel.
De schoonheid en kracht van protestliederen bij Gallo Rojo
