MEPPEL – Naast meer dan 100 verschillende bieren hadden voor één avond de uitbaters van Clouso in Meppel nog wat smakelijks in de zaak. Voor het eerst in Nederland stond de Canadeze zangeres Dana Sipos op het podium met ondersteuning van drummer Ben Hermann en contrabassist Brody Welmann. Het werd een show die naar meer smaakte. Dana Sipos toonde zich een uitmuntend songwriter en heeft een hele speciale heldere maar warme stem. Dat bleek direct in het eerste nummer waarze, ondanks een technische onvolkomendheid die in de soundcheck nog niet naar voren kwam en door de geluidsman ook in geen tijd werd hersteld, veel indruk maakte. Slechts met handgeklap en en beetje drum zong ze indrukwekkend. Met de band met instrumenten volgde een even prachtig ‘Bleu Ridge’ en het nieuwe ‘Lean Time’. Muzikaal was er zeker geen sprake van een magere tijd. Prachtige liedjes volgden, waarbij vooral het in de tradititie van de Appalachian Mountains Folk geschreven ‘Shenandoah’ een absoluut hoogtepunt was van het optreden. Een erg fraai nummer met op en top zang en de bas en drums in prima ondersteunende rollen Hoewel het nummer niet op een tot nu toe verschenen album staat is het te hopen dat dit pareltje op haar naar verwachting later dit jaar te verschijnen nieuwe album staat. Haar stem en stijl lenen zich voor dit type folk, wellicht omdat ze dan wel niet in de moeilijke omstandigheden van deze bergrug is opgegroeid, maar lang leefde in het Noorden van Canada en dat is ook geen pretje. Mooi vlot was ‘Tides’ en ‘Old Bleu’ was heerlijk ijl in aanzet. Sipos, niet voor niet als a-typische artiest opgenomen in de Muddy Roots stal, is in de breedte een sterke liedjesschrijfster, waarbij de beste nummers prachtig zijn en de minderen nog gewoon goed. Op het podium wisselt ze haar liedjes af met een goed verhaal. Voor de laatste twee liedjes pakte ze haar mandoline. Eerst ‘A Coronary Tail’ van haar laatste album ‘Roll Up The Night Sky’, waarvoor ze genomineerd was voor de Canadian Folk Awards. Niet omdat ze zo’n typische folkzangeres is, maar juist omdat ze over de genregrenzen durft te kijken. Voor het laatste liedje ‘Bohemian Waxwings’ nog een mooi verhaal. Deze Arctische vogels worden dronken van de bessen die ze eten. In Clouso was het de muziek van Sipos die intoxinerend werkte deze avond met dit prachtige lied als laatste slok.
Dana Sipos smaakt naar meer in Clouso
