Een aantal jaar geleden, om precies te zijn 2017, struikelden we over de EP ‘Troubled Sleep’ van de in Italië geboren, maar, toen, net naar de Verenigde Staten verhuisde Cristina Vane. Dat was de opvolger de EP ‘Shades’, Die EP was een onverwacht genoegen van een jonge, zeer veel belovende en verfrissende blues artieste die nog wat mocht groeien, maar waar je de potentie in bakken van af kon scheppen. Voor die groei heeft Vane de tijd genomen. Als kind van een Siciliaanse/Amerikaanse vader en moeder uit Guatemala is reizen en verhuizen haar niet vreemd. Bracht ze haar jeugd door in tal van Europese landen. Inmiddels heeft ze Los Angeles, waar ze woonde tijdens Troubled Sleep’ achter zich gelaten en is verkast naar Nashville. In haar werk laat ze ook een mooie reis zien. Was haar eerste EP nog voorzien van de aanduiding pop/blues, haar tweede was onvervalste blues en na het tussendoortje ‘Old Played New’ uit 2020 heeft ze met ‘Nowhere Sounds Lovely’ een fantastische plaat neergezet, net lof overgoten in haar nieuwe thuisland, als één van de beste blues gitaar platen van 2021 tot nu toe. En met de pracht van deze plaat, behoort dit album vast tot één van de betere van dit jaar. Vane laat een opmerkelijke groei zien en het is een erg volwassen album van een in de blues gedoopte artiste. Ze laat zich daarbij niet vangen in één bluesfuik, maar switcht lekker tussen Delta Blues, country blues, pakt terug uit het blues verleden en leunt desgewenst op Americana en bluegrass als haar dat uitkomt. Het levert een juweeltje op. Op het album laat ze haar ervaringen weerklinken van haar reizen door voornamelijk de Verenigde Staten. Het is in die zin haast een onderweg ontstaan album. Het geeft een rijk uitzicht op Amerika en zijn muzikale historie via de ogen van Vane tijdens lange ritten langs open vlakten en rotsachtige passages onderbroken door plukjes van bewoning. Cristina Vane laat zich op het album bijstaan door producer en op percussie Cactus Moser, Dow Tomlin op bas, Tommy Hannum op de pedal steel en Dobro en Nate Leath op viool. Een prachtig begin is er met het gedreven ‘Blueberry Hill’, anders dan de inspiratie niet verwant aan de bekende hit uit het verleden. Een gedreven roadsong, heerlijk gezongen en met prachtig subtiel gitaar spel. Vane blijft de subtiele gitarist en niet de krachtige bespeler van haar instrument. Heerlijk lichtvoetig is ‘Travelin Blues’, een geweldige speelse blues. Even heerlijk, maar totaal anders is ‘Prayer for the Blind’ met banjo en prima vioolwerk. Een veel meer Americana nummer. Eigenlijk op elk nummer bevestigt Cristina Vane haar meesterschap op haar instrumenten, maar vooral in haar zang heeft ze de laatste jaren een enorme progressie gemaakt. Een hoogtepunt is het melancholische ‘Badlands’ of het prachtige fingerpicking in ‘Heaven Bound Station’. Het ene nummer heeft een fijn retro gevoel als eerbetoon aan de bluesgrootheden op wiens schouders ze staat in bijvoorbeeld ‘Heaven Bound Station’, op andere momenten klinkt het fijn en modern. ‘Dreaming of Utah’ is ook zo’n melancholische balladachtige Americana song met een hoofdrol voor de pedal steel dat weer mooi leunt tegen het krachtigere rockende ‘What Remains’. Een heerlijke plaat die elk moment een onderstreping is van het talent van Vane en hoe ze dit laat rijpen. Hoogtepunten zijn verder het intense ‘Dream Boy’ en het gitaarspektakel ‘Wishing Bone Blues’ voor deze bluestopper in wording afsluit met het mooie ‘Satisfied Soul’. Een plaat voor de bluesliefhebber, maar eigenlijk voor iedereen die gewoon van goede muziek houdt. Ze houdt van reizen, wie haalt haar, als het straks weer kan, naar één van die mooie blueszalen in Nederland.
Cristina Vane – Nowhere Sounds Lovely
