Cristina Vane verruilde Italië om in de Verenigde Staten haar bluesdromen na te jagen. Met steeds meer succes en dat is ook haast vanzelfsprekend na enkele prachtige platen die een steeds groter bereik krijgen en langzaam maar zeker gaat ze in haar nieuwe thuisland tot de aanstormende talenten horen. Haar nieuwe album zal daarin nogmaals een flinke stap vooruit zijn want die is werkelijk voortreffelijk. Een mooie mix van blues, maar ook veel Americana en wat rock beklijft.
De keuze voor de Verenigde Staten, eerst California, maar sinds een aantal jaar Nashville, is om meerdere reden niet vreemd. Haar vader combineert een Italiaanse en Amerikaanse afkomst. Vane woonde na haar geboorte in Turijn, ook in Groot-Brittannië, Frankrijk en wederom Italië. Muziek was overal aanwezig, maar kwam echt in Londen tot ontplooiing, waar ze vaak begon op te treden op kleine podia en verscheen ook haar eerste EP ‘Shades’. Voor een studie Literatuur trok ze naar Princeton University en na het afstuderen vestigde ze zich in Los Angeles. Hier kwam ze niet alleen in aanraking met oude blues, bluegrass en Americana, maar bekwaamde zich ook in de clawhammer banjo, die ze toevoegde aan haar resonator en slide gitaar. Door veel te toeren en spelen kwam ze in aanraking met Wynonna Ryder en diens echtgenoot Cactus Moser en samen met zijn band vormt hij de begeleiding voor het debuutalbum ‘Nowhere Sounds Lovely’, een pracht plaat. In 2022 verscheen haar tweede album, ‘Make Myself Me Again’, waar ze nadrukkelijk op zoek gaat naar zich zelf en is meer bluesrock, Delta blues en kaler en minder Americana. Het nieuwe album ‘Hear My Call’ is een mooie mix van beide waarin ze tal van invloeden combineert, maar de blues toch de meest prominente plek weet te behouden.
De opening van het album is het stevige ‘Do You Want to Lose?’ Niet alleen een prangende vraag, waarmee de toon wordt gezet, maar ook direct een heel fijn voorbeeld van het sterke gitaarspel van Vane. Haar zang komt meer tot haar recht in het rustig aanvangende, maar daarna het tempo oppikkende ‘Coming in Hot’. Haar stem is prima, een vaardige zangeres die in haar stem kracht en gevoeligheid weet te combineren en nergens zou je vermoeden dat haast moedertaal niet Engels is. Steeds mooier en steeds indrukwekkende is ‘Little Girl from Nowhere’ dat een autobiografische vibe heeft. Nog een nummer met een logische progressie en toenemende zeggingskracht. Prachtig is dan ‘Hard Rock Bend’. Sterke gitaar accenten worden afgewisseld met mooie verhalende zang in een nummer vol met ingehouden kracht die Vane langzaam vrij laat komen. Banjo klanken begeleiden ‘Hear My Call’ een song waarbij ze assistentie krijgt van niemand minder dan Molly Tuttle. Niet alleen banjo, maar ook prachtige vioolspel maakt dit een absoluut hoogtepunt. Het is niet alleen blues, regelmatig gaat ze ook de richting van de Americana en bluegrass in. Luchtig, maar prachtig is ‘You Ain’t Special’ daar een voorbeeld van. Een gewoon lekkere song, met uitblinkende zang. Een tokkelend gitaartje kleurt ‘My Mountain’ voor de rest van de band bijvalt met wederom banjo en fiddle. ‘Getting High in Hotel Rooms’. Is dan weer een andere kant van Vane. Ongehaast en vol met weemoed contempleert ze hoe ze een droom in leven kan houden maar dat ze ook maar gewoon een mens is. Dit nummer krijgt steeds met urgentie in het verloop. Lekker stevig rockend komt dan ‘Evything is Fine’ waarin ze zichzelf, welhaast wanhopig, verzekert dan alles in orde is na een heartbreak. Uptempo en gedreven is ‘Shake it Baby’, vooral een nummer even lekker die gitaar te etaleren. ‘Whimps of Good Men’ een mooie rustige vertelling die beklijft en weer lekker country is. Het einde komt dan van het album in zicht. Prachtig is dan nog het vlottere ‘Storm Brewing’ voor met het schitterende ‘Lost You in The Mountains’ een uitroepteken wordt gezet achter deze plaat. Cristina Vane is er om te ontdekken in al haar facetten, waarbij ze toch steeds zichzelf blijft. .