GROOTEGAST – Drie van de vier leden van Coyote Union schuiven aan in het gezellige De Klap in Grootegast, waar de band later die dag een spetterend optreden zou verzorgen. Zanger Geoffrey Watts, multi instrumentalist Wes Dorethy en drummer Mark Bertel vertellen het verhaal van een droom. De droom van zoveel jonge muzikanten dat hun muziek hun over de hele wereld brengt. “Een half jaar geleden was deze tournee een idee, een droom en nu leven we die droom. We kunnen het niet geloven hoe geweldig dit is”, aldus het jonge gezelschap. Op 8 november sluit de formatie in MFC Coevorden de eerste Europese tournee bijna af met de Reverse Cowgirls in het voorprogramma. Een dag later is het definitieve einde van de tour in Heemskerk
De oorsprong van Coyote Union ligt op de plaatselijke ‘fair’. Dat typisch Amerikaanse verschijnsel van markt met kermis en alles wat daar bij hoort. “We kenden elkaar allemaal al, maar hadden nooit wat samen gedaan muzikaal. Ik had een optreden op de plaatselijke country fair”, vertelt Jordan Finley. “Mark Bertel was daarbij en belde me nadien op of we niet wat samen konden doen, want hij was ook op zoek naar muzikanten om wat mee te gaan ondernemen. Dat hebben we gedaan en al snel kwamen wat vrienden ons versterken waarvan Wes en Geoffrey Watts overbleven daarbij en was Coyote Union geboren. Rondom onze oefenruimte in Mountain Home Arkansas zwierven altijd coyote’s, dus daar hebben we onze naam vandaan. Dat leek wel gepast. Dat is nu 2,5 jaar geleden. In die jaren hebben we onze eigen stijl ontwikkeld. Alle leden van de band hebben hun eigen invloed gehad en dat is eigenlijk een proces dat nog steeds aan de gang is. We blijven onze stijl ontwikkelen in de richting van de folk en rock.”
De formatie heeft recent een EP uitgebracht die de opmaat zijn naar een eerste volledige album. “We plannen een compleet album voor volgend jaar. Daarbij komt veel kijken. Naast het schrijven en opnemen van het materiaal is voor ons de belangrijkste vraag hoe we het publiek bereiken. Iedereen kan een album opnemen en publiceren, maar dan. Dat is de vraag waar we nog mee worstelen.”
Wat opvalt is de muzikaliteit van de heren. Ondanks hun prille leeftijd beheersen ze hun instrumenten uitstekend. Een kwaliteit die ze delen met veel andere jonge bands die hun weg vanuit de Verenigde Staten naar Nederland hebben gevonden. “We zijn allemaal jong begonnen met muziek maken en het bespelen van instrumenten. Heel veel mensen in onze omgeving hebben wel een gitaar of viool of banjo en spelen daar regelmatig op. Dat zit in de cultuur, Je komt er dus mee in aanraking en dat stimuleert om zelf te gaan spelen en ook een instrument te pakken en het ook echt goed te leren.”
Eigenlijk zit deze middag in De Klap er een groep ‘native Americans’ aan tafel. “We hebben onze tomahawk thuis gelaten hoor, maar we hebben allemaal een flinke scheut bloed in ons van verschillende stammen, naast Europese voorvaderen. De meeste van ons hebben Cherokee bloed of Apache bloed. Je kunt dat ook wel terug vinden in de muziek. Het is rauw en vol emotie en energie. Er is ons ook verteld dat vooral in het drum werk van Mark Bertel het te beluisteren is.”
Vol verwondering kijken de heren nogmaals rond. Bijzonder is dat de ouders van Jordan Finley hun Europese vakantie deze middag hebben onderbroken en met de luidkeels gestelde vraag of hier vandaag Amerikaanse muziek te beluisteren is het etablissement binnen vallen. “Het is geweldig om Amerikaanse muziek naar Europa te brengen en merken dat mensen het hier ook leuk vinden. We hadden gehoord van Jordy Duitscher van TJ Concerts die vaker Amerikaanse bands naar Nederland heeft gebracht. We hebben contact gezocht en hem een video gestuurd. Hij was enthousiast en had eigenlijk in korte tijd een flink aantal optredens voor ons. Het was een droom die we hadden en deze droom wordt nu werkelijkheid. We beseffen het nog niet, maar we leven de droom. We hebben straks drie dagen vrij in Amsterdam. Weet jij nog leuke culturele dingen daar die we kunnen bezoeken?”