GRONINGEN – Laten we het grootste kritiekpunt direct maar uit de weg helpen. De show van Common Holly was wat aan de korte kant. Nog binnen het uur kondigde de Canadese zangeres aan dat wat ze gingen spelen eigenlijk haar toegift was. Kwam daarna toch terug voor een echt toegift, maar binnen een uurtje was het wel gepiept. Die kwantiteit werd echter gecompenseerd door kwaliteit. “Lekker is maar één vinger lang, jongen”, citeren we dan veel oma’s in den lande en wie weet ook wel de oma van Brigitte Leah Naggar, frontvrouw en verpersoonlijking van Common Holly. Het gezelschap toert nu door Europa ter promotie van het onlangs verschenen album ‘When I say to you Black Lightning’. Voor het eerst en voor het moment voor de enige keer deed Common Holly ook Nederland aan. Vera in Groningen bleek niet zomaar een stop op de reis. Nadrukkelijk nam ze toch even de tijd om te vermelden dat op dat podium al veel grote namen hebben gestaan. De eerbied voor de club was even tastbaar en dat sierde ook Naggar. Eerste nummer op de setlist was ‘You Dance’. De muziek van Common Holly wordt gekarakteriseerd als dark folk of dark rock. Het begon, met opzet, stotterende in de zang, terwijl rondom haar de muziek steeds robuuster werd. Een belangrijke rol hierin had gitarist Devon Bate, die ook de producer was van het album. Eveneens up-front, maar dan op de andere vleugel, bassist Alex Rand, terwijl de artieste in de rug gedekt werd door haar drummer. Als thuisbasis heeft het gezelschap Montreal, een stad met een enorme muzikale ontwikkeling die momenteel de ene na de andere intrigerende artiest aan het voorbrengen is, vaak ook Franstalig en daarom wellicht niet zo gezien in Nederland. Bij Common Holly was de voertaal Engels. Ze probeerde nog een spoedcursus Nederlands te krijgen van het publiek. Die begon met de vraag; hoe vertaal je cool en het besef dat daar waarschijnlijk niet zo heel verschil in zit en daarna het woord “Amazing”, wat uiteindelijk tot ongelooflijk werd vertaald en het einde van de les was. Haar Nederlands strekt nu nog niet zo ver dus. Muzikaal had ze echter genoeg te vertellen met ´Joshua Snakes´, mooi en rustig en vooral het prachtige ´Central Booking´ dat van rustig naar stormachtig werd opgebouwd. Mooie gitaarlijnen in dit nummer die de spanning opbouwen en een prachtige intensiteit in de zang. ´If After All´ is zo mogelijk nog mooier met ook nu een hoofdrol voor haar zang die in dit rustige nummer voortreffelijk naar voren komt. Het is één van de nummers afkomstig van haar eerste album ‘Playing House’ die op de setlist nog is overgebleven. ‘Little Down’ is dan weer welhaast apocalyptisch, waarna Brigitte Naggar heel klein en solo ‘I Try’ brengt, waar halverwege met strijkstok op zijn gitaar Devon Bate heerlijke accenten weet te zetten. Die strijkstok blijft in de buurt geeft regelmatig soms een wat gejaagde klank of juist een zachte ondergrond in de volgende nummers. Een ander kenmerkende eigenschap zijn de herhalingen in de songteksten. Dezelfde lijn wordt diverse malen gezongen, voor er een variatie of een ander stuk tekst komt om dan weer terug te keren naar het oorspronkelijke. In het laatste nummer ‘Crazy OK’ is dat bijvoorbeeld het geval, maar dit stijlmiddel past common Holly vaker prima toe. Het geeft urgentie aan in de betekenis van het liedje. Dan is het klaar. Solo komt Brigitte Naggar oftewel Common Holly nog terug voor het prachtige ‘The Moon’, een heerlijk singer-songwriter liedje dat erg bevalt. Een boeiende en erg mooie show, daar hadden we nog niet genoeg van eigenlijk. Het zijn mooie, vaak wat droeve liedjes, met altijd een onverwachte draai. Het blijft het spannend houden, ook door sterke invallen als de strijkstok op de gitaar en de uitstekende band die de zangeres ondersteunt. Een hele fijne Nederlandse primeur.
Common Holly is prachtige primeur voor Vera
