Foto: HamiltonLake
LUIK – Het is elkaar halverwege ontmoeten en toch weer niet. Luik, de Waalse industriestad die ooit de hoofdstad was van de mijnbouw en staalindustrie van onze Belgische Zuiderburen, is de woonplaats van de Française Colline Hill. Het heeft ook een erg mooi en futuristisch station, waar de artieste al staat te wachten als de trein steunend tot stilstand komt en bezoek uit Nederland brengt. De aanleiding is het optreden dat Colline Hill op 28 maart geeft bij Roodehaan in Westeremden. Prachtige Americana speelt deze artieste die onder andere met America het podium deelde en mocht meedoen met het iconische ‘A Horse With No Name’. Alle reden dus om de boemel naar Luik te pakken en Colline Hill nader voor te stellen.
“De liefhebbers van elegante poëzie en rauwe emotie zullen zeker niet teleurgesteld zijn”, lacht Colline Hill zodra we in de restauratie aan de koffie zitten en zij informeert naar Roodehaan en dat de vraag oplevert wat ze daar te bieden heeft. “Ik heb mijn eerste album opgenomen met Stuart Bruce, een Britse arrangeur die albums heeft opgenomen en gearrangeerd heeft voor mensen als Peter Gabriel, Loreen McKennitt en Kate Bush en hij zij over mij: “Ze is geen diva, ze is niet wat de muziekindustrie van haar verwacht. Ze brengt je heel direct rauwe emotie met haar gitaar , heeft een ongelooflijke stem en veel charisma.” Wat hij nog vergat te zeggen en dat vul ik graag aan”, ginnegapt de artieste, “met ook een flinke dosis humor op het podium.”
We keren in het verhaal terug naar Frankrijk waar Colline Hill opgroeide. “Ik kwam toen ik een jaar of 7 of 8 was in aanraking met muziek. Ik kreeg als kind prive les op de piano, maar daar vond ik niet zo heel veel aan. Het was een te strenge les voor een kind en ik verveelde me dood bij muziektheorie. Mijn zusje speelde ook piano en ik wilde eigenlijk vooral haar na doen denk ik. Later luisterde ik ik veel naar folk en pop, maar was absoluut gegrepen door Americana. Toen ik mijn eerste liedjes begon te schrijven en op mijn eigen manier te zingen, zoals ik nu eenmaal doe, kreeg ik vaak te horen dat ik niet voldeed aan de huidige trends in de muziek en de verwachtingen die een platenlabel van me zou hebben. Ik heb een volle rijke stem en ik zing zoals andere vrouwen, met name EmmyLou Harris, Joni Mitchell en ook anderen, dat doen. Mijn eerste album dat ik uitbracht kreeg veel aandacht in de pers, waaronder dat het werd gedraaid op de radio, maar ik wist eigenlijk niet waar ik er nou zelf in stond. Ik had mezelf voor een belangrijk deel uitgegumd om mijn platenmaatschappij blij te maken.” Dat klinkt het fel en zeer hartgrondig gemeend: “Bullshit. Ik heb daarna veel naar andere artiesten, zoals Nick Drake, Ben Howard en Ray Lamontagne, geluisterd en besloot het over een andere boeg te gooien. Ik begon mijn liedjes te schrijven op de elektrische gitaar en vond een heel andere dimensie aan mijn werk, een meer atmosferische sound die paste bij de zaken die ik te zeggen had in mijn liedjes. Dat heeft uiteindelijk geresulteerd in het album ‘Skimmed’. Ik heb nu pas een nieuwe EP ‘SHELTER’ uitgebracht vorig jaar en dat is juist weer met alleen akoestische gitaar en mijn stem. Dat is toch op dit moment de beste manier voor mij om liedjes te schrijven en ze te presenteren aan het publiek. ‘SHELTER’ is een volledige akoestisch album met 7 tracks. Ik speelde gitaar en zong tegelijk en zo is het ook opgenomen. Ik wilde iets dat erg puur was, elegant en loyaal aan mijn folk-Americana roots. Ik vind dat ik er in geslaagd ben. Het album is een succes. Ik heb helemaal geen promotie gedaan voor het album; dat wil zeggen het is niet naar de pers gestuurd of naar radiostations. Ik beschouw het als een dierbaar album en ik wilde dat niet in handen geven bij mensen waarvan ik weet dat een groot aantal ervan niet iets van de emotie in het album begrijpen, maar vooral de commerciële kant benadrukten.”
Enigszins om de oren geslagen door haar visie op journalisten informeren we fijntjes hoe het met haar dan staat en hoe de keuze tot stand is gekomen om van haar muziek te bestaan. “Een jaar of zeven geleden had ik nog een baan naast mijn muziek. Dat werd steeds moeilijker om te combineren, mijn baan en mijn passie voor muziek. Ik moest vaak concerten laten schieten, omdat het niet te combineren was met mijn werkuren. Op een gegeven moment was er een punt waar mijn muziek op het internet werd uitgebracht door een crowdfundingslabel en ik daar heel erg veel tijd in moest stoppen. Meer dan 800 mensen gaven geld om mijn eerste album te kunnen uitbrengen. Ik denk dat ik op dat punt toch een besluit moest nemen.”
Een besluit dat haar op podia deed belanden met Crosby, Stills & Nash, Imelda May en America. De laatste band inviteerde haar zelf om mee te spelen op het iconische ‘Horse with No Name´. “Dat waren geweldige ervaringen natuurlijk. Het was daarbij ook een les in nederigheid dat ik dit mocht doen. Op het moment dat ik door America werd gevraagd als supportact, waren ze heel vriendelijk tegen mij. We traden op in de Bataclan in Parijs en gedurende mijn set coverde ik de Fleetwood Mac song ‘Landslide’. Het bleek dat Gerry Beckley achter de coulissen naar me stond te luisteren en toen ik zijn kant op keek stak hij zijn duim omhoog. Dat was geweldig voor mijn zelfvertrouwen. Na mijn set werd ik gevraagd om bij hem en Dewey Bunnell te komen in de kleedkamer. Ze feliciteerden me, we dronken een biertje en namen wat foto’s. Ze waren vol respect en bleven maar complimenten geven. Zo werd ik gevraagd mee te spelen. Imelda May ondersteunde me ook geweldig. Als vrouw in de muziekindustrie is ze enorm krachtig. Op het podium is ze de baas. Ze is indrukwekkend, zowel als artiest, maar ook als mens. Het zijn allemaal artiesten die niet vergeten zijn dat ook zij ergens zijn begonnen en nu zelf ook starters graag een zetje in de rug geven.”
“Wat betreft het schrijven van mijn liedjes” rangeert Colline Hill naar een ander spoor, “het kan heel gek klinken, maar ik heb geen vaste regels en geen onderwerp is onbespreekbaar. Het eerste wat in mijn gedachten opkomt, dat pen ik neer en dan kijk ik waar het over gaat en dan besluit ik of ik er wel of niet een liedje over ga schrijven. Het is een heel vrij proces, waar mijn gedachten alle ruimte krijgen om te associëren met alle ideeën die me te binnenvallen. Mijn mantra is; elegante poëzie en rauwe emotie.” Dat moet in de toekomst toch tot een nieuw album leiden. “Ik schrijf langzaam, ik neem de tijd. Ik heb veel ingevingen en plannen voor samenwerkingen, maar daar vertel ik jou helemaal niets over”, glimlacht ze mysterieus.
Op het perron nemen we afscheid. Van Luik hebben we niet meer gezien dan het station. Hill begint nog even te vertellen als de trein nog op zich laat wachten. “Ik kom van oorsprong uit Frankrijk, ik ben geboren in Bretagne, niet ver van de zee. Mijn ega is een Belg, daarom ben ik hier komen wonen”, wijst ze met een groot gebaar om zich heen. “Ik heb me eigenlijk nog niet zo heel erg verdiept of hier muzikaal veel te doen is, ik treed hier namelijk weinig op. Ik word meer geïnspireerd door de artiesten uit Vlaanderen of uit Amerika en Groot-Brittannië. Ik heb altijd een beetje het gevoel alsof ik met een parachute in Wallonië ben gedropt en dat is niet een gunstige plek als je Americana speelt.” Als we met ons hart op ons hart beloven dat het publiek in de Roodehaan in Westeremden juist erg van die muziek houdt, belooft Colline Hill op 28 maart absoluut op te treden met een grote grijns. Zelfs een journalist is dan welkom.