GRONINGEN – Een zestal jaar geleden stond Cinder Well in theater De Kapel in Groningen voor een magnifiek optreden. Amelia Barker is Cinder Well, maar de in Ierland wonende Amerikaanse, had indertijd twee Ierse vriendinnen, Marit Schmidt op viola en Mae Kessler op viool meegenomen en dat bleek een geweldige aanvulling te zijn, zowel vocaal als ook muzikaal. Voor een concert in Vera in Groningen trok Barker solo voor een langgehoopt weerzien met de Martini Stad en in het publiek mensen die de betovering van dat prachtige concert een aantal jaar geleden hoopten te herleven. Uitdaging was om dat te doen zonder haar kompanen en ook de destijds prominente Shruti box was thuis op de plank gebleven. Spoiler Alert: Dat lukte nagenoeg volledig.
Sinds ze in De Kapel stond heeft Cinder Well twee fantastische albums afgeleverd. Haar muziek wordt beschreven als doom folk, maar is folk met een donker randje. Haar vorige album ‘No Summer’ is een eerbetoon aan haar nieuwe thuis in Ierland, vooral het muziek maken in pubs, maar ook tal van andere aspecten. Ze toog over de oceaan, het zonnige California achter zich latende om traditionele folk te bestuderen in zijn oorsprong. Ze speelde in Blackbird Raum en bevriende de band Lankum, toevalligerwijs op een Nederlands festival, en werkt regelmatig met hen samen. Sindsdien werd een mooie reeks van sterke albums uit gebracht als ‘The Unconscius Echo’, het album dat Cinder Well oorspronkelijk in Groningen bracht en het onder dramatische omstandigheden uitgebrachte debuut ‘Cinder Well’, dat in de Verenigde Staten is opgenomen door August Nicky Golden die kort daarna en voor het album verscheen slachtoffer werd van een schietpartij tijdens een optreden. Haar meest recente album ‘Cadense’ is een direct gevolg van de pandemie. Geruime tijd was het onmogelijk om terug te reizen naar Californië en zat Baker in isolatie in Ierland. Het maakte het besef van gemis groter. Op dit album went ze de blik naar haar afkomst, maar trekt ook de vergelijking en hoezeer er ook verschillen zijn, de overeenkomsten zijn er ook tussen beide op een fenomenale plaat.
Na het intro kwam Amelia Baker het toneel op en zette ‘Two Heads, Grey Mare’ in. Direct een erg mooie opening, dat tevens ook de opening is van ‘Cadense’. Iets kaler in de instrumentatie, maar misschien wel net zo mooi, als het gedurende het nummer een fijne opbouw kent dat rustig begint, maar steeds krachtiger wordt. Een nummer ook, war voor het eerst, maar zeker niet voor het laatste de prachtige zangstem indruk maakt. In het tragere ‘Overgrown’ komt de pracht die ze uit haar stembanden weet te ontlokken, zo mogelijk nog beter tot zijn recht. Een schitterende song die steeds meer urgentie krijgt. Echt hoogtepunt is, als ze de resonator pakt, ‘No Summer’. Dit nummer heeft ook al zo’n mooie opbouw, traag en melancholiek wordt het steeds intenser en sleurt Baker je langzaam, maar zeker haar Cinder Well universum in. Even wek ze af van haar eigen materiaal met de welhaast capella gezongen traditional ‘A Scorched Lament’ wat ze ook heeft opgenomen voor haar laatste album. Een rustige vertelling met een toenemende robuustheid. Prachtig was dan weer, nu de gitaar hanterende, combinatie van ‘Wandering Boy’. Duidelijk is, dat de liefhebber het prachtig zal vinden, maar niet iedereen zal zich aangesproken voelen door de vaak rage miserie en zwaarte van Cinder Well. De muziek voelt donker, vrolijkheid moet je af en toe met een lampje zoeken, maar de pracht en zeggingskracht brengen dat weer in evenwicht. Een prima spreekstalmeester, maar ze mag soms nog iets meer inhoudelijk ingaan op de nummers, maar Amelia Baker is een fantastische muzikante op gitaar en resonator en dan weet ze te boeien, helemaal met die impressionante zangstem. Prachtig en zeer indringend was ‘August’ één van de mooiste songs die Amelia Baker deze in Vera bracht, voor ze nogmaals de resonator pakte en ‘Crow’ bracht, rustig maar donker en gedragen gebracht werd dit mooie lied langzaam steviger. Het einde was er met ‘From Behind The Curtain’. Hiermee kwam een prachtig einde aan heel fraai optreden. Op sommige momenten was het jammer dat ze solo stond, want kon een nummer best nog wel een toevoeging gebruiken, maar dat was voor de kniesoor, want het was prachtig.